My Written Submission at the Close of Defence Case On 7th of February 2011: The First Magistrate in Malaya Courts Had Been Proved To Be “The Greatest Liar of All Times”, and Of Course The Malicious Deputy Public Prosecutor

Serious Malicious at:

15.       Pihak Pembelaan menyediakan hujahan bertulis ini tanpa memprejudiskan hak pihak Pembelaan untuk membangkitkan isu bahawa tiada Nota-nota Keterangan untuk prosiding pada 19.10.2010, 13.12.2010, 23.12.2010, 6.1.2011 dan 18.1.2011 dibekalkan oleh Mahkamah dan ini jelas tidak mengikut peruntukan Seksyen 265,268, 272 dan 433 Kanun Prosedur Jenayah (Akta 593).

24.       Adalah dihujahkan juga bahawa pihak Pendakwaan telah gagal membuktikan premis tempat kejadian kerana tiada gambar-gambar tempat kejadian dikemukakan oleh pihak Pendakwaan. Di samping itu, tiada rajah kasar disediakan oleh Pegawai Penyiasat (SP7). Walaupun pihak Pendakwaan telah memanggil SP3 untuk memberi keterangan tetapi gagal memberi lokasi tempat kejadian yang tepat dan tempat kejadian tidak dikenalpasti (mukasurat 40 Nota Keterangan). Selain itu premis tempat kejadian adalah rumah sewa yang turut berada di dalam kawalan SP3 yang sudah tentu mempunyai akses kepada premis tersebut. Oleh yang demikian bukan Tertuduh sahaja ada akses kepada premis tersebut (dinafikan oleh Tertuduh). Oleh yang demikian tempat kejadian tidak dibuktikan oleh pihak pendakwaan.

and etc.

Below is The Most Seriousness of Malicious Acts and Material Evidence by a Malicious Magistrate Kuala Lumpur:

68.       Tiada senarai klip video yang disediakan oleh Saksi Pendakwaan ke-7 (SP7) selaku Pegawai Penyiasat dan setiap satu daripada 106 klip video yang berlainan tajuk dan menjadi asas pertuduhan tidak ditanda sebagai ekshibit. Ini dapat dibuktikan dengan tiada keterangan direkodkan di dalam Nota-nota Keterangan sehingga 6.1.2011.

****************************************************************************************************

DALAM MAHKAMAH MAJISTRET DI KUALA LUMPUR

DALAM WILAYAH PERSEKUTUAN, MALAYSIA

KES TANGKAP NO:  2-83-7119-2009

ANTARA

PENDAKWA RAYA

DAN

MOHAMAD IZAHAM BIN MOHAMED YATIM

HUJAHAN BERTULIS PIHAK PEMBELAAN

Dengan izin Majistret,

1.                  Ini adalah hujahan bertulis pihak pembelaan di akhir kes pembelaan.

LATARBELAKANG KES:

2.                  Tertuduh dihadapkan dengan pertuduhan seperti berikut:

“Bahawa kamu pada 13/07/09 jam lebih kurang 6.00 petang di alamat *** **** *** *** ** **********, dalam Negeri Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, telah didapati memiliki sebanyak 106 klip video lucah yang disimpan di dalam Hard Disc jenis Hitachi Deskstar S/N R325559XK yang di bawah milikan kamu. Oleh yang demikian kamu telah melakukan suatu kesalahan di bawah seksyen 5(1)(a) Akta Penapisan Filem 2002 dan boleh dihukum di bawah seksyen 5(2) akta yang sama”.

3.                  Pihak Pendakwaan telah memanggil 7 orang saksi untuk membuktikan kes pendakwaan iaitu:

3.1             SP-1 iaitu Insp. Mohd Razif b. Mohd Zaid I/16542

3.2             SP-2 iaitu Zanariah binti Ibrahim

3.3             SP-3 iaitu Mohanaraj Naidi Subbiah

3.4             SP-4 iaitu Mohamad Zamri bin Roslan

3.5             SP-5 iaitu Insp. Mohd Shah Rizal bin Sahabudin Shah I/17525

3.6             SP-6 iaitu Ainy Suhailah binti Yunus

3.7             SP-7 iaitu Insp. Siti Mazira binti Zakaria

4.                  Ekshibit-ekshibit yang telah ditanda adalah seperti berikut:-

4.1             P-1 – Borang Serah Menyerah (Borang D6)

4.2             P2(a), (b), (c), (d) – (n) – 7 DVC, 3 VCD, 2 Cd, 1 thumb drive dan hard disc

4.3             P3(a – m) – 13 keping DVD

4.4             P9 – Copy SP2

4.5             P11 – Quotation Baru

4.6             P12 – Surat Lawyer 1 mohon tangguh tarikh perbicaraan

4.7             P13 – Surat Lawyer 3 mohon hak penjagaan anak

4.8             P14 – Surat Lawyer 7

4.9             P15 – Surat Lawyer 7A2 contoh isteri derhaka yang nyata

4.10         P16-(dalam softcopy)Surat lawyer 7A2 dokumen

4.11         P17-(softcopy) surat lawyer 8 dokumen

4.12         P18 – Surat Lawyer 8 mohon tangguh tarikh perbicaraan

4.13         P19 – yearfocal – terdapat nama Saliza binti Ramli

4.14         P20 – S6301428.jpg

4.15         P21-S6301429.jpg

4.16         P22-S6301430.jpg

4.17         P23-S6301431.jpg

4.18         P24-S6301432.jpg

4.19         P25-S6301433.jpg

4.20         P26-S6301434.jpg

4.21         P27-S6301435.jpg

4.22         P28-S6301436.jpg

4.23         P29-S6301437.jpg

4.24         P30-S6301438.jpg

4.25         P31- S6301439.jpg

4.26         P32- S6301440.jpg

4.27         P33- S6301441.jpg

4.28         P34 – Dang Wangi Report D29694/2009

4.29         P35 – Laporan Analisa

4.30         P36 – Copy SP2

4.31         P37-Borang Senarai Geledah

5.         Pihak Pembelaan telah memohon untuk memanggil 3 orang saksi untuk membangkitkan keraguan yang munasabah tetapi telah ditolak oleh Mahkamah sebanyak 2 kali dan hanya Tertuduh memberi keterangan secara bersumpah.

6.         Pihak Pembelaan juga telah turut mengemukakan dokumen-dokumen berikut untuk membangkitkan keraguan yang munasabah terhadap kes pendakwaan iaitu:

6.1       Salinan Laporan Polis Jalan Patani Report No.5070/09

6.2       Salinan Saman dan Pernyataan Tuntutan

Kes Mal No. 07004-014.199/03

Mahkamah Rendah Syariah Balik Pulau,

Pulau Pinang

6.3       Salinan Sijil Kelahiran Abu Muhammad Abdullah No. AN 95545

6.4       Salinan Laporan Polis Bayan Lepas Report:3010/03

6.5       Salinan Wakalah Peguam Syarie bertarikh 19.5.03;

6.6       Penyata Tuntutan Kes Mal No. 07004-055-0036/04;

6.7       Surat daripada Mahkamah Rendah Syariah Balik Pulau bertarikh 11.1.2005 beserta Nota Prosiding bertarikh 8.3.2004;

6.8       Perintah Perceraian bertarikh 9.3.2004;

6.9       Surat Perakuan Perceraian bertarikh 23.9.2004.

6.10    Surat Jabatan Kehakiman Syariah Negeri Pulau Pinang bertarikh 16.4.2004;

6.11    Perintah Mahkamah Tinggi Syariah Pulau Pinang bertarikh 31.3.2004;

6.12    Certificate of Incorporation of Code Genius Limited bertarikh 7.12.2001;

6.13    Laporan Analisa bertarikh 27.7.2009 ditanda sebagai “ID-D1”; dan

6.14    Salinan karbon Senarai Geledah (tiada catatan masa) bertarikh 13.7.2009.

7.         Salinan dokumen-dokumen dikemukakan tanpa memprejudiskan hak Tertuduh yang telah membangkitkan bantahan terhadap Ekshibit-ekshibit “P-11” hingga “P-19” yang telah dibuat semasa kes pendakwaan.

8.         Pada 13.12.2010 apabila Tertuduh membuat permohonan agar kes ditangguhkan dengan mengemukakan otoriti bahawa rayuan ini perlu didengar terlebih dahulu, permohonan telah ditolak tanpa mengambilkira kes yang telah diputuskan dan dikemukakan kepada Mahkamah Majistret yang mengikat Mahkamah Majistret Jenayah 2.

9.         Pihak Pembelaan telah mengemukakan kes Mahkamah Rayuan (yang mengikat Mahkamah ini) kes Rowstead Systems Sdn Bhd v. Bumicrystal Technology (M) Sdn Bhd [2005] 2 CLJ 471 (di mukasurat 471 Ikatan Otoriti Tambahan Pihak Pembelaan) di mana Mahkamah Rayuan memutuskan bahawa penangguhan prosiding perlu dibenarkan apabila terdapat rayuan berkenaan keputusan Hakim yang menolak permohonan daripada menarik diri daripada mendengar kes tersebut.

Di muka surat 471, Mahkamah Rayuan memutuskan seperti berikut:

“As mentioned above, this case comes under the category of non-automatic disqualification. Hence the need to prove whether the element of bias exists. It has to be objectively decided, based on all the facts and circumstances of the case. But more important question to be asked is whether it is proper for such decision to be made by presiding judge against whom bias has been alleged? In other words, when a party alleges that a presiding judge is biased, and if the presiding judge himself decides he is not, would such decision not infringe the rule of natural justice in that “one should not be a judge in one’s own cause”. This, we think, is the crux of the instant case, even more so when the learned JC would have to decide the degree of bias that would be sufficient to affect his impartiality. In our judgment, this situation would come within the meaning of special circumstances.

We have taken into consideration the fact that in the event that a stay a proceedings was not granted and the learned JC be allowed to proceed with the hearing of this case, it would result in a waste of time and effort by all persons involved since if the Court of Appeal allows the appeal the whole proceedings conducted by the learned JC would have to be completely expunged. In the circumstances it would be more expedient to allow a stay of the proceedings until the hearing of the appeal has been completed.”

10.       Pada 13.12.2010 Tertuduh di dalam akuan bersumpah telah memberi keterangan-keterangan seperti berikut:

10.1    Tertuduh tiada di tempat kejadian pada 13.7.2009. Tertuduh berada di Johor Bahru, Johor.

10.2    Tertuduh tidak menandatangani Senarai Geledah yang dikeluarkan pada 13.7.2009. Salinan Senarai Geledah tersebut tiada catatan masa.

10.3    Pada 4.11.2009 Tertuduh telah dipanggil oleh Pegawai Penyiasat (SP7) untuk hadir memberi keterangan di Balai Polis Ampang, Selangor.

10.4    Tiada ekshibit ditunjukkan oleh SP7. Tertuduh dipaksa menandatangani kertas kosong.

10.5    Hard disk (“P-2”) bukan kepunyaan Tertuduh. Tertuduh tidak pernah membeli cakera keras (“hard disk”) di Malaysia.

10.6    Tertuduh tidak tahu apa yang dirampas oleh SP7 pada 13.7.2009.

10.7    Tertuduh mempertikaikan analisa dan Laporan Analisa yang disediakan oleh Saksi Pendakwaan pertama (SP1) kerana analisa tidak betul dan tidak mengikut piawaian antarabangsa yang diiktiraf oleh mahkamah-mahkamah lain di dunia. SP1 juga menyatakan beliau tidak buat analisis. Tiada imej forensik (‘forensic image’) dibuat oleh SP1. Integriti fail yang diekstrak oleh SP1 amat diragui. ‘Time stamp’ yang penting untuk pengesahan tarikh kewujudan fail tidak mengikut hukum alam. Masa tidak boleh berpatah balik.

10.8    Tertuduh tidak dipanggil untuk melihat kandungan P2.

10.9    DVD (ekshibit “P3a-P3m”) telah dibawa oleh Tertuduh ke Balai Polis Kepong dan seorang anggota polis bernama Kopral Azmi  telah mengira klip video yang berada di dalam ekshibit ” P3a-P3m” hanya berjumlah 82 klip video sahaja.

10.10  Cara penyimpanan ekshbit “P-2” tidak mengikut prosedur untuk (dengan izin) ‘electronic evidence’. Tiada (dengan izin) ‘casing’ disediakan oleh SP1.

10.11  Perkara yang menjadi perbincangan di antara Tertuduh dan SP2 mengenai ‘property’ berbeza dengan ekshibit “P-9”

10.12  Tertuduh hanya penah bertemu dengan SP3 pada tahun 2007.

10.13  Tertuduh turut mempertikaikan setiap salinan dokumen cetakan komputer yang dikemukakan iaitu ekshibit-ekshibit “P-11” hingga “P-19” (ditender di Mahkamah dalam bentuk ‘softcopy’)   dengan salinan dokumen-dokumen yang dikemukakan di perenggan 6.2 hingga 6.11 Hujahan Bertulis Pihak Pembelaan.

10.14  Tiada gambar tempat kejadian dikemukakan kepada Mahkamah.

10.15  Laporan Forensik yang diterima hanya bertarikh 27.7.2009 dan bukan seperti Ekshibit “P-35” bertarikh 28.7.2009.

10.16 Pengadu asal bagi salinan Laporan Polis Jalan Patani Report No. 5070/09 dikenali oleh Saksi Pendakwaan ke-enam (SP6) dan laporan polis dibuat untuk menganiaya SP6.

11.       Semasa pemeriksaan balas Tertuduh telah menafikan kesemua isu yang telah dibangkitkan oleh Pendakwaraya. Semasa pemeriksaan semula Tertuduh mengulangi fakta-fakta yang dinyatakan semasa pemeriksaan utama.

12        Pada 24.12.2010 apabila kes ditetapkan untuk sambung bicara bagi kes Pembelaan dan sepina kepada saksi turut dicatitkan tarikh yang sama, waran tangkap dikeluarkan oleh Mahkamah kerana dikatakan tarikh sambung bicara sebenarnya pada 23.12.2010.

13.       Pada 6.1.2011 tarikh yang ditetapkan untuk Sebutan waran tangkap, waran tangkap telah dibatalkan dan Majistret, Mahkamah Majistret Jenayah 2 telah menolak permohonan pihak Pembelaan untuk memanggil 2 orang saksi pembelaan dan menetapkan kes untuk hujahan bertulis pada 18.1.2011.

14.       Pada 17.1.2011 Yang Arif Hakim Mahkamah Tinggi Jenayah 1 telah menolak rayuan Tertuduh dan kes ditetapkan untuk sebutan di hadapan Majistret Mahkamah Majistret Jenayah 2 untuk Tertuduh melantik peguambela dan Majistret Mahkamah Majistret Jenayah 2 telah menetapkan kes untuk hujahan bertulis pada 7.2.2011.

15.       Pihak Pembelaan menyediakan hujahan bertulis ini tanpa memprejudiskan hak pihak Pembelaan untuk membangkitkan isu bahawa tiada Nota-nota Keterangan untuk prosiding pada 19.10.2010, 13.12.2010, 23.12.2010, 6.1.2011 dan 18.1.2011 dibekalkan oleh Mahkamah dan ini jelas tidak mengikut peruntukan Seksyen 265,268, 272 dan 433 Kanun Prosedur Jenayah (Akta 593).

HUJAHAN PIHAK PEMBELAAN

16.       Di dalam kes ini pihak Pendakwaan perlu membuktikan setiap intipati (‘ingredients’) pertuduhan berkaitan seksyen 5(1) Akta Penapisan Filem 2002 yang dikenakan terhadap Tertuduh iaitu; (1) bahawa Tertuduh mempunyai milikan ekslusif pada setiap masa yang material iaitu pada 13-7-2009 jam lebih kurang 6.00 petang di alamat 7-3-5 Jalan 2/38B, Taman SPPK Segambut, dalam Negeri Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, 106 klip video lucah yang disimpan di dalam Hard Disc jenis Hitachi Deskstar S/N R325559XK; dan (2) 106 klip video tersebut adalah lucah.

17.       Pihak Pembelaan merujuk kepada keputusan Mahkamah Tinggi (yang mengikat mahkamah ini) di dalam kes PP v. Chung Wan Li [2005] 8 CLJ 501 bahawa (di mukasurat 504 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan):

“I am of the view that the submission of the learned DPP in respect of the 1st ground comprising the 1st to the 3rd points is without merit. The charge preferred against the accused under s. 5(1) of the Film Censorship Act 2002 (“the Act”) requires proof of two essential ingredients:

(a) the accused was in exclusive possession at the material time, ie, 3p.m. on 18 November 2002 of the 18 obscene film’s in the form of VCD; and

(b) that the 18 film’s are of obscene material.”

Pihak Pembelaan juga merujuk kepada keputusan Mahkamah Tinggi (yang mengikat mahkamah ini) di dalam kes PP v. Lee Swee Sing [2009] 1 CLJ 320 bahawa (di mukasurat 324 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan):

“[5] Bagi membuktikan satu kes prima facie dibawah s. 5(1)(a) Akta Penapisan Filem 2002, pihak pendakwaan hendaklah membuktikan bahawa:

(a) Responden mempunyai milikan terhadap VCD dan DVD lucah yang dirampas;

(b) tiada sebarang keraguan tentang identiti barang-barang kes yang dirampas pada hari kejadian dengan barang-barang kes yang dikemukakan di dalam mahkamah; dan

(c) kesemua VCD dan DVD yang dirampas mengandungi adegan lucah (“obscene material”).”

Pihak Pembelaan juga merujuk kepada keputusan Mahkamah Tinggi (yang mengikat mahkamah ini) di dalam kes PP v. Kok Seong Yoon [2010] 5 CLJ 77 bahawa (di mukasurat 79 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan):

“The Charge

[8] The charge preferred against the respondent under s. 5(1) of the 2002 Act requires proof of two main ingredients ie, that:

(i)   the respondent at the material time was in possession of the 65 obscene films in the form of DVD; and

(ii) that the 65 films (DVDs) are obscene.”

Isu Milikan Eksklusif Pada Setiap Masa Yang Material

18.       Pihak Pembelaan merujuk kepada keputusan Mahkamah Tinggi (yang mengikat mahkamah ini) di dalam kes PP v. Chung Wan Li [2005] 8 CLJ 501 bahawa (di mukasurat 504 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan):

“I am of the view that the submission of the learned DPP in respect of the 1st ground comprising the 1st to the 3rd points is without merit. The charge preferred against the accused under s. 5(1) of the Film Censorship Act 2002 (“the Act”) requires proof of two essential ingredients:

(a) the accused was in exclusive possession at the material time, ie, 3p.m. on 18 November 2002 of the 18 obscene film’s in the form of VCD; and

(b) that the 18 film’s are of obscene material.”

Pihak Pembelaan juga merujuk kepada keputusan Mahkamah Tinggi (yang mengikat mahkamah ini) di dalam kes PP v. Lee Swee Sing [2009] 1 CLJ 320 bahawa (di mukasurat 324 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan):

“[5] Bagi membuktikan satu kes prima facie dibawah s. 5(1)(a) Akta Penapisan Filem 2002, pihak pendakwaan hendaklah membuktikan bahawa:

(a) Responden mempunyai milikan terhadap VCD dan DVD lucah yang dirampas;

(b) tiada sebarang keraguan tentang identiti barang-barang kes yang dirampas pada hari kejadian dengan barang-barang kes yang dikemukakan di dalam mahkamah; dan

(c) kesemua VCD dan DVD yang dirampas mengandungi adegan lucah (“obscene material”).”

Pihak Pembelaan juga merujuk kepada keputusan Mahkamah Tinggi (yang mengikat mahkamah ini) di dalam kes PP v. Kok Seong Yoon [2010] 5 CLJ 77 bahawa (di mukasurat 79 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan):

“The Charge

[8] The charge preferred against the respondent under s. 5(1) of the 2002 Act requires proof of two main ingredients ie, that:

(i)   the respondent at the material time was in possession of the 65 obscene films in the form of DVD; and

(ii) that the 65 films (DVDs) are obscene.”

19.       Apa yang boleh difahamkan daripada kes PP v. Lee Swee Sing, hanya si tertuduh berada di gerai haram tersebut sepanjang masa dan si tertuduh kelihatan melayan pelanggan dan ketika serbuan dibuat sewaktu si tertuduh berada di gerai haram tersebut, terdapat VCD dan DVD yang dikatakan lucah di gerai haram tersebut. Di peringkat pendakwaan ini, untuk membuktikan intipati ini, pihak pendakwaan tidak perlu membuktikan pemilikan dan pemunyaan sebenar premis tersebut dan DVD tersebut, cukup sekadar membuktikan pemilikan eksklusif. Pemilikan eksklusif tidak sama dengan pemilikan sebenar atau pemilikan fizikal.

.

20.       Di dalam kes PP v. Kok Seong Yoon, pemilikan eksklusif pada setiap masa yang material telah dibuktikan dengan cara berikut, iaitu:

“[9] Having read the appeal record and the written submission of the appellant and having heard both parties, I am in agreement with the learned deputy public prosecutor that the element of possession has been proved through the prosecution witnesses SP1, 2 and 3 who were members of the raiding party.

[10] The 65 DVDs alleged to be obscene were found under the counter of the premises and at the material time of the raid, the respondent was alone in the premises manning the counter. He attempted to flee when SP1 identified himself as a police officer.

[11] The facts of this case are similar to Mohamed Ibrahim v. PP [1962] 1 LNS 100 HC wherein the appellant was found to be in possession of 65 copies of the book “Tropic of Cancer”. The impugned books were found under the counter of his shop. The appellant in Mohamed Ibrahim (supra) was employed to manage the sale of books and though an attempt was made to absolve himself of knowledge as he could not read English, nevertheless the court held that the inference was irresistible that the 65 copies found in the shop for the purpose of being sold and that the appellant was the person in charge of selling of the books in the shop was in possession of them and in possession of them for purposes of sale. He also failed in his argument that knowledge was negated by his ignorance of the English language as the court held that he could have obtained the services of an English – speaking clerk in ordering the books.

[12] In this case, there was the uncontroverted evidence of SP1 and SP3 that the 65 DVDs were found under the counter and the respondent was found at the time of raid, behind this counter. Knowledge can also be inferred from the fact that he attempted flight when SP1 identified himself as a public officer. Therefore, viewed in its totality the prosecution had proved the element of possession.

[13] There is no cause for the adverse inference to be invoked as it is trite that the calling of witnesses is at the discretion of the prosecution and the burden is on the prosecution throughout to prove its case. I find no gap here, neither can it be said that there was any suppression of evidence.

[14] Therefore the learned magistrate had erred in holding that the element of possession was not proved and in invoking the adverse presumption.”

21.       Apa yang boleh difahamkan dari kes PP v. Kok Seong Yoon, ketika serbuan dibuat, si tertuduh berada keseorangan dan sedang menjaga kaunter di dalam premis yang diserbu tersebut, dan DVD yang dikatakan lucah tersebut dijumpai di bawah kaunter tersebut. Di peringkat pendakwaan ini, untuk membuktikan intipati ini, pihak pendakwaan tidak perlu membuktikan pemilikan dan pemunyaan sebenar premis tersebut dan DVD tersebut, cukup sekadar membuktikan pemilikan eksklusif. Pemilikan eksklusif tidak sama dengan pemilikan sebenar atau pemilikan fizikal.

22.       Pihak Pembelaan telah Berjaya mewujudkan satu keraguan yang munasabah daripada keterangan saksi-saksi pihak pendakwaan sendiri iaitu Saksi Pendakwaan 5 dan Saksi Pendakwaan 7 (Pegawai Penyiasat) kerana mengikut kedua-dua saksi, Tertuduh tiada di tempat kejadian pada 13.7.2009.

23.       SP5 iaitu pegawai yang terlibat semasa geledah dan SP7 iaitu Pegawai Penyiasat sendiri mengesahkan Tertuduh tiada di tempat kejadian pada 13.7.2009. Oleh yang demikian milikan secara fizikal tidak dibuktikan langsung (rakaman video prosiding perbicaraan pada 19.10.2010).

24.       Adalah dihujahkan juga bahawa pihak Pendakwaan telah gagal membuktikan premis tempat kejadian kerana tiada gambar-gambar tempat kejadian dikemukakan oleh pihak Pendakwaan. Di samping itu, tiada rajah kasar disediakan oleh Pegawai Penyiasat (SP7). Walaupun pihak Pendakwaan telah memanggil SP3 untuk memberi keterangan tetapi gagal memberi lokasi tempat kejadian yang tepat dan tempat kejadian tidak dikenalpasti (mukasurat 40 Nota Keterangan). Selain itu premis tempat kejadian adalah rumah sewa yang turut berada di dalam kawalan SP3 yang sudah tentu mempunyai akses kepada premis tersebut. Oleh yang demikian bukan Tertuduh sahaja ada akses kepada premis tersebut (dinafikan oleh Tertuduh). Oleh yang demikian tempat kejadian tidak dibuktikan oleh pihak pendakwaan.

SP3 di dalam pemeriksaan balas hanya memberi keterangan seperti berikut:

C         :           How many unit?

J          :           I’m not sure.

25.       Sekali lagi pihak Pembelaan merujuk kepada kes Pendakwa Raya v. Goh Hoe Cheong [2006] MLJU 0468 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 0471 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana K N Segara J memutuskan bahawa apabila tiada gambar dan pelan kasar tempat tertuduh ditahan di ‘baggage assembly area” maka terdapat keraguan di dalam kes pendakwaan.

26.       Di dalam kes kita pada hari ini, jika dilihat pada Borang Senarai Geledah  yang mesti diisi di tempat dan masa pemeriksaan, ianya merujuk kepada No. Repot 5070/09 Balai Jalan Patani, tempat/bangunan yang diperiksa ialah 7-3-5, Jalan 2/38B, Taman Segambut, SPPK, 50200 Kuala Lumpur (Premis tersebut), nama penghuni atau sesiapa yang hadir iaitu Ainy Suhailah binti Yunus (Penghuni tersebut), nama pegawai polis yang hadir semasa pemeriksaan iaitu Insp. Mohd Shah Rizal, Insp Siti Mazira bt Zakaria dan D/Kpl Nora (Pegawai Polis tersebut), pada tarikh 13-7-2009 dan masa yang tidak disebut (Tarikh dan Masa tersebut), barang yang dijumpai adalah seperti yang tertera di dalam Borang Senarai Geledah tersebut. Ini adalah terkandung di dalam Borang Geledah yang diberikan kepada penama pada 13.7.2009. Walaubagaimanapun Borang Geledah yang dikemukakan kepada Mahkamah pada 19.10.2010 adalah berbeza kerana ada masa dicatatkan. Pihak Pembelaan telah membangkitkan bantahan berkenaan perbezaan di antara Borang Geledah yang dikeluarkan pada 13.7.2009 dan Borang Geledah yang dikemukakan kepada Mahkamah pada 19.10.2010.

27.       Di antara ketiga-tiga Pegawai Polis tersebut yang hadir untuk pemeriksaan di Bangunan tersebut pada Tarikh tersebut, Insp. Mohd Shah Rizal bin Sahabudin Shah telah dipanggil oleh pihak pendakwaan sebagai SP5 untuk memberi keterangan mengenai penggeledahan tersebut.

28.       SP5 ketika pemeriksaan utama telah memberi keterangan (di mukasurat 46 – 47 Nota Keterangan) bahawa:

“Pada 13-7-2009, saya terima arahan daripada ketua bahagian saya iaitu ASP Kamarudin untuk beri bantuan kepada pegawai penyiasat dari Pulau Pinang iaitu Insp. Siti Mazira untuk membuat rampasan dan pemeriksaan. Saya dan Insp. Mazira telah sampai di alamat 7-3-5, Jalan 2/38B, Taman Segambut SPPK, Kuala Lumpur. Saya dan Insp. Mazira telah sampai di alamat tersebut dan Insp. Mazira telah ketuk pintu rumah beberapa kali dan keluar seorang wanita. Insp. Mazira telah perkenalkan diri sebagai pegawai kanan polis dengan menunjukkan kad kuasa kepada wanita tersebut. Wanita tersebut dikenali sebagai Aini Suhailah binti Yunus. Kemudian kami masuk ke dalam rumah untuk buat pemeriksaan setelah menerangkan tujuan kehadiran kami bersama saya Insp. Siti Mazira dan seorang anggota perempuan iaitu Kopral Nora. Saya lihat ada 2 orang kanak-kanak. Dan saya lihat sebelah kiri ada 2 bilik satu bilik tidur dan satu bilik bacaan. Pemeriksaan dilakukan dalam bilik bacaan tersebut, saya lihat Insp. Mazira telah merampas satu unit hard disc di rak buku iaitu Hitachi Deskstar. No. Siri R32559XK, satu unit thumbdrive Data Traveller, juga di rak buku, 2 unit CD, 3 unit VCD dan 7 unit DVD dalam bilik tersebut. Dalam bilik tersebut juga saya lihat satu CPU dan monitor yang mana CPU tersebut dalam keadaan tidak bertutup dengan casing dan tiada sambungan wayar ke monitor atau power. Saya anggap ia tidak berfungsi. Lepas membuat pemeriksaan saya lihat Insp. Mazira telah buat rampasan ke atas barang-barang yang saya sebut tadi dan telah disenaraikan dalam senarai bongkah. Senarai bongkah dibuat oleh pegawai penyiasat dan lihat ia ditandatangani pemilik rumah iaitu Aini Suhailah. Satu salinan diberi kepada penama. Kemudian rampasan telah diambil oleh pegawai penyiasat. Saya nampak barang itu dirampas oleh Insp. Mazira sebab saya ada di belakang beliau. Suasana cerah kerana rampasan dibuat waktu siang. Barang kes sentiasa dalam kawalan Insp. Siti Mazira. Saya masih boleh camkan hard disk P2a dan P2b itu berdasarkan nombor siri. (Saksi dirujuk hard disc dan thumbdrive P2a dan P2b – dicamkan SP5). Hanya satu jenis hard disc sahaja yang ditemui. Pemeriksaan dilakukan hanya dalam bilik bacaan sahaja dan tiada apa-apa yang berlaku.”

29.       SP5 ketika pemeriksaan balas telah memberi keterangan (di  mukasurat 47 – 49 Nota Keterangan) bahawa, antaranya:

“Saya diminta bantuan daripada Insp. Mazira yang menyiasat bersabit laporan Polis Jalan Patani Report 5070/09.”

“Saya hanya dimaklumkan untuk bantuan tentang bersabit kes itu.”

“Saya diminta untuk beri bantuan pemeriksaan dan rampasan oleh Insp. Kamarudin kepada Insp. Siti Mazira bersabit Patani Report.”

“Pada 13-7-2009 masuk jam 6.30 petang.”

“Tak nampak si tertuduh masa itu di kawasan itu.”

“Semasa masuk buat pemeriksaan Insp. Mazira telah perkenalkan diri dengan tunjukkan kad kuasa polis, waran tiada.”

“Masa masuk dalam rumah, nampak satu wanita dan 2 orang kanak-kanak.”

“Saya membantu Insp. Mazira untuk membuat pemeriksaan rumah.”

30.       Pihak Pembelaan berhujah bahawa melalui Borang Senarai Geledah dan keterangan SP5, dapat disimpulkan bahawa Tertuduh di dalam kes kita pada hari ini tiada di dalam Premis tersebut pada Tarikh tersebut pada jam 6.30 petang.

31.       Pihak Pembelaan berhujah bahawa merujuk kepada dokumen di perenggan 6.14 tiada catatan mengenai masa di dalam Borang Senarai Geledah tidak dimasukkan. Ini berlainan dengan Ekshibit “P-37” dan ini menunjukkan bahawa Borang Geledah telah diubahsuai.

32.       Pihak Pembelaan berhujah bahawa masa di dalam kertas pertuduhan dan di dalam keterangan SP5 tidak sama. Tiada penerangan mengenainya daripada SP5. Begitu juga tiada penerangan mengenainya daripada SP7.

33.       SP6 telah dipanggil untuk pemeriksaan utama hanya disuruh membaca sehelai kertas yang didakwa sebagai borang geledah oleh pihak pendakwaan. Tiada pengecaman yang dibuat dengan SP6 berkenaan ketiga-tiga anggota polis yang datang ke premis tersebut pada 13.7.2009.

34.       Borang Senarai Geledah yang disediakan oleh SP7 telah gagal mematuhi kehendak peruntukan Seksyen 36(1) dan (2) Akta Penapisan Filem 2002 kerana tiada senarai lengkap klip video yang dirampas.

Akta Penapisan Filem

Notis penyitaan

36. (1) Jika apa-apa penyitaan dibuat di bawah Bahagian ini, Pegawai Penguat Kuasa atau pegawai polis yang membuat penyitaan itu hendaklah menyediakan suatu senarai tiap-tiap filem, bahan publisiti filem, buku, dokumen atau benda lain yang disita dan tempat filem, bahan publisiti filem, buku, dokumen atau benda lain itu telah dijumpai dan hendaklah menandatangani senarai itu.

(2) Senarai yang disediakan mengikut subseksyen (1) hendaklah diserahkan dengan serta-merta kepada penghuni tempat atau premis di mana filem, bahan publisiti filem, buku, dokumen atau benda lain yang disita itu dijumpai.

Pihak Pembelaan ingin merujuk kepada kes Kalidasan A/L Manikam lawan Pendakwaraya Rayuan Jenayah No. 41-44A-2009 (yang Mengikat Mahkamah ini) (Mukasurat Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) di mana Yang Arif Hakim Yaacob bin Haji Md. Sam telah memutuskan bahawa timbul keraguan apakah sebenarnya judul-judul filem yang perayu dipertuduhkan sebagai memilikinya apabila identiti VCD dan DVD yang dirampas gagal dibuktikan tanpa keraguan oleh pihak pendakwaan.

35.       SP7 telah dipanggil untuk pemeriksaan utama oleh Timbalan Pendakwaraya menyatakan Tertuduh tiada di tempat kejadian.

36.       Ada anggota polis lain yang memasuki premis tersebut pada masa material tetapi tidak dipanggil kerana berdasarkan keterangan SP5 semasa pemeriksaan utama:

“Kemudian kami masuk ke dalam rumah untuk buat pemeriksaan setelah menerangkan tujuan kehadiran kami bersama saya Insp. Siti Mazira dan seorang anggota perempuan iaitu Koperal Nora. Pihak Pembelaan memohon Mahkamah menggunapakai Seksyen 114(g) Akta Keterangan 1950 di mana saksi ini sekiranya dipanggil akan memudaratkan kes pendakwaan walaupun beliau perlu dipanggil untuk pengesahan perbezaan Borang Geledah yang dikeluarkan pada 13.7.2009 dan Borang Geledah yang dikemukakan di Mahkamah pada 19.10.2010.

37.       Bagi membuktikan elemen milikan, pihak Pendakwaan telah memanggil saksi-saksi SP1, SP2, SP4 dan SP6.

38.       Di dalam kes ini Tertuduh masih lagi membangkitkan bantahan terhadap setiap dokumen lain yang dikatakan diekstrak oleh SP1 dan dalam bentuk ‘softcopy’ (Ekshibit-ekshibit “P-11”, P-12”, “P-13”, “P-14, “P-15”, “P-16”, “P-17”, “P-18”, “P-19”, “P-20”, “P-21”, “P-22, “ P-23”, “P-24” P-25”, “P-26”, “P-27”, “P-28”, “P-29”, “P-30”, “P-31”, “P-32” dan “P-33” mukasurat 16,17 Nota Keterangan) yang tiada kaitan langsung dengan pertuduhan dan tidak termasuk di dalam lingkungan definisi “filem” sebagaimana yang diperuntukkan oleh Seksyen 3 Akta Penapisan Filem 2002.

39.       Di dalam kes ini juga pihak Pembelaan telah berjaya mengemukakan dokumen untuk membuktikan bahawa ekshibit “P-9” yang ditender melalui  SP2 tidak berkaitan dengan pertuduhan (Ekshibit “P-9” mukasurat 34 dan 35 Nota Keterangan). Pihak Pembelaan telah membangkitkan bantahan terhadap pengemukaan salinan dokumen tersebut kerana tiada kaitan dengan pertuduhan dan mengikut keterangan SP2 semasa pemeriksaan balas, dokumen asal telah dimusnahkan kerana polisi syarikat.

40.    Tiada definisi untuk ‘milikan’ di dalam Akta Penapisan Filem 2002. Oleh yang demikian, pihak Pembelaan merujuk kepada satu kes yang diputuskan oleh Hamid Sultan Abu Backer JC di dalam kes Pendakwaraya lawan Sim, Odita, Muhammad Architects Sdn Bhd [2008] 3 CLJ 623 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 5 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana Mahkamah perlu merujuk kepada definisi untuk milikan di dalam kes-kes yang telah diputuskan. Di dalam kes ini responden telah dilepaskan dan dibebaskan daripada pertuduhan apabila pihak pendakwaan gagal membuktikan milikan secara fizikal perisian yang melanggar hakcipta oleh responden.

Di dalam kes tersebut Hamid Sultan Abu Backer JC memutuskan seperti berikut:

“The word “possession’ is not defined in the Copyrights Act 1987 and therefore it is pertinent to refer to judicial decisions involving criminal charges to guide us to define the word “possession’. Thus, it was the contention of the defence that prosecution has to establish physical possession of the alleged infringing programs by the accused. The prosecution failed to prove actual physical possession of the alleged infringing copies of computer programs, as evidence was before the court that the premises of the accused was not for the sole usage of the accused company but also shared among the other companies mentioned above. This by itself, in my view, is sufficient to sustain the order of acquittal.

41.       Pihak Pembelaan berhujah lanjut mengenai isu ini di mana daripada Nota Keterangan tersebut, amat jelas saksi awam SP4 mengesahkan tiada surat-surat yang ditunjuk oleh pihak pendakwaan diterima oleh Mahkamah Tinggi Syariah Pulau Pinang (Ekshibit P12, P13, P14, P15, P16, P17, P18, P19 dan muka surat 42, 43, 44 dan 45 Nota Keterangan) untuk membuktikan surat-surat yang dikatakan diekstrak oleh SP1.

42.       Fakta ini seterusnya telah disahkan oleh saksi pendakwaan ketujuh iaitu Pegawai Penyiasat bahawa Ekshibit P12, P13, P14, P15, P16, P17, P18 dan P19 (rakaman video perbicaraan pada 19.10.2010) tiada di dalam rekod Mahkamah Syariah. Oleh yang demikian Ekshibit P12, P13, P14, P15, P16, P17, P18 dan P19 tidak seharusnya diterima sebagai ekshibit kerana tiada fakta mengesahkan kewujudan ekshibit-ekshibit tersebut.

43.       Tertuduh semasa memberi keterangan semasa pemeriksaan utama kes pembelaan telah mengemukakan dokumen-dokumen daripada Mahkamah Syari’ah untuk menunjukkan percanggahan yang wujud bagi ekshibit “P-12”, “P-13”, “P-14”, “P-15”, “P-16”, “P-17”, “P-18” dan “P-19” tetapi Mahkamah tidak menanda setiap satu dokumen yang dikemukakan oleh Tertuduh sebagai ekshibit sebagaimana mengikut peruntukan Seksyen 173(j)(iii) Kanun Prosedur Jenayah.

44.       Pihak Pembelaan ingin berhujah bahawa pengemukaan dokumen cetakan komputer berupa gambar-gambar tersebut yang telah ditanda sebagai ekshibit “P21” hingga “P33” amat jelas telah mencabul hak (dengan izin) ‘privacy’ dan (dengan izin) ‘privillege’ Tertuduh dan keluarga sebagaimana yang diperuntukkan di bawah Artikel 13 Perlembagaan Persekutuan. Pengemukaan dokumen cetakan komputer berupa gambar-gambar tersebut yang telah ditanda sebagai ekshibit “P21” hingga “P33” adalah tanpa sebarang kebenaran daripada pembuat dokumen-dokumen tersebut dan tidak relevan kepada pertuduhan terhadap Tertuduh.

45.       Pihak Pendakwaan turut memanggil SP6 untuk memberi keterangan mengenai ekshibit “P21” hingga “P33” yang kononnya mengikut pihak Pendakwaan diekstrak dari cakera keras tersebut. Walaubagaimanapun SP6 menggunapakai peruntukan undang-undang Seksyen 122 Akta Keterangan 1950 kerana beliau mempunyai ‘privilege’ ke atas gambar-gambar berbentuk perlakuan tersebut yang merupakan satu bentuk komunikasi di antara Tertuduh dan SP6. Mahkamah sendiri telah turut memutuskan bahawa ekshibit “P-20” hingga “P-33” adalah dokumen-dokumen yang dilindungi di bawah privilege di bawah Seksyen 122 Akta Keterangan 1950 dan oleh yang demikian tidak boleh diterima sebagai bukti di Mahkamah (rakaman video perbicaraan pada 19.10.2010). Seksyen 122 Akta Keterangan 1950 memperuntukkan seperti berikut:

S122. “No person who is or has been married shall be compelled to disclose any communication made to him during marriage by any person to whom he is or has been married; nor shall he be permitted to disclose anu such communication unless the person who made it or his representative in interest consents, except in suits between married persons or proceedings in which one married person is prosecuted for any crime committed against the other.”

46.       Pihak Pembelaan bersandarkan satu kes yang diputuskan oleh Mustapha Hussain J di dalam Palldas a/l Arumugam v Public Prosecutor [1988] 1 CLJ 661, 665 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 5 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) menyatakan bahawa perlakuan juga satu bentuk komunikasi di antara isteri dan Tertuduh.

“From the record of appeal, the appellant’s wife Gudi Kaur (PW3) had, in examination-in-chief, given quite a lengthy evidence of all communications between herself and her husband. Though some of the evidence relates between purely to acts, as distinct from words spoken, ie, what she saw appellant was doing, it is so inextricably interwoven with what appellant had said to her, that to separate each act from words spoken by the appellant to her would be extremely difficult, if not impossible. Even if extricable and rejecting the words spoken, one would have their prejudicial effect still lingering.

Even though objection was not taken by the defence, this silence cannot convert what the law says is inadmissible evidence to be admissible. One would expect the wife’s evidence to be led in such a way as to confine such evidence to what she saw the appellant doing. The wife should have been stopped the moment she started uttering what her husband said to her. From the record it would seem that nobody ever bothered about this section 122.

47.       Di dalam kes Public Prosecutor lawan Abdul Majid [1994] 3 MLJ 457 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 6 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) James Foong J telah memutuskan bahawa isteri tertuduh boleh dipaksa memberi keterangan kecuali komunikasi yang dibuat oleh tertuduh kepada beliau melainkan jika keizinan tertuduh diperolehi seperti yang diperlukan di bawah S122 Akta itu.

48.       Di samping itu Pemohon ingin menyatakan bahawa pengemukaan “P21” hingga “P33” tersebut telah mencabul hak ‘privacy’ Pemohon dan keluarga Pemohon sebagaimana yang diperuntukkan di bawah Artikel 10 dan 13 Perlembagaan Persekutuan.

49.       Tertuduh berhujah bahawa milikan tidak boleh dibuktikan melalui keterangan persekitaran (‘circumstantial evidence’) iaitu dengan mengemukakan kepada Mahkamah Ekshibit-ekshibit “P-11”, “P-12”, “P-13”, “P-14, “P-15”, “P-16”, “P-17”, “P-18”, “P-19”, “P-20”, “P-21” hingga “P33” yang merupakan salinan dokumen-dokumen yang tidak berkaitan dengan pertuduhan hanya kerana dokumen-dokumen tersebut didakwa terdapat di dalam cakera keras (‘hard disc’) tersebut (dinafikan oleh Tertuduh).

50.       Di antara ketiga-tiga Pegawai Polis tersebut yang hadir untuk pemeriksaan di Bangunan tersebut pada Tarikh tersebut, Insp. Mohd Shah Rizal bin Sahabudin Shah telah dipanggil oleh pihak pendakwaan sebagai SP5 untuk memberi keterangan mengenai penggeledahan tersebut.

51.       SP5 ketika pemeriksaan utama telah memberi keterangan (di mukasurat 46 – 47 Nota Keterangan) bahawa:

“Pada 13-7-2009, saya terima arahan daripada ketua bahagian saya iaitu ASP Kamarudin untuk beri bantuan kepada pegawai penyiasat dari Pulau Pinang iaitu Insp. Siti Mazira untuk membuat rampasan dan pemeriksaan. Saya dan Insp. Mazira telah sampai di alamat 7-3-5, Jalan 2/38B, Taman Segambut SPPK, Kuala Lumpur. Saya dan Insp. Mazira telah sampai di alamat tersebut dan Insp. Mazira telah ketuk pintu rumah beberapa kali dan keluar seorang wanita. Insp. Mazira telah perkenalkan diri sebagai pegawai kanan polis dengan menunjukkan kad kuasa kepada wanita tersebut. Wanita tersebut dikenali sebagai Aini Suhailah binti Yunus. Kemudian kami masuk ke dalam rumah untuk buat pemeriksaan setelah menerangkan tujuan kehadiran kami bersama saya Insp. Siti Mazira dan seorang anggota perempuan iaitu Kopral Nora. Saya lihat ada 2 orang kanak-kanak. Dan saya lihat sebelah kiri ada 2 bilik satu bilik tidur dan satu bilik bacaan. Pemeriksaan dilakukan dalam bilik bacaan tersebut, saya lihat Insp. Mazira telah merampas satu unit hard disc di rak buku iaitu Hitachi Deskstar. No. Siri R32559XK, satu unit thumbdrive Data Traveller, juga di rak buku, 2 unit CD, 3 unit VCD dan 7 unit DVD dalam bilik tersebut. Dalam bilik tersebut juga saya lihat satu CPU dan monitor yang mana CPU tersebut dalam keadaan tidak bertutup dengan casing dan tiada sambungan wayar ke monitor atau power. Saya anggap ia tidak berfungsi. Lepas membuat pemeriksaan saya lihat Insp. Mazira telah buat rampasan ke atas barang-barang yang saya sebut tadi dan telah disenaraikan dalam senarai bongkah. Senarai bongkah dibuat oleh pegawai penyiasat dan lihat ia ditandatangani pemilik rumah iaitu Aini Suhailah. Satu salinan diberi kepada penama. Kemudian rampasan telah diambil oleh pegawai penyiasat. Saya nampak barang itu dirampas oleh Insp. Mazira sebab saya ada di belakang beliau. Suasana cerah kerana rampasan dibuat waktu siang. Barang kes sentiasa dalam kawalan Insp. Siti Mazira. Saya masih boleh camkan hard disk P2a dan P2b itu berdasarkan nombor siri. (Saksi dirujuk hard disc dan thumbdrive P2a dan P2b – dicamkan SP5). Hanya satu jenis hard disc sahaja yang ditemui. Pemeriksaan dilakukan hanya dalam bilik bacaan sahaja dan tiada apa-apa yang berlaku.”

Isu Kaedah Analisis Forensik Komputer (SP1)

52.       Saksi pakar SP1 dipertikaikan oleh pihak Pembelaan berdasarkan sebab-sebab berikut:

a.               Pertuduhan terhadap Tertuduh telah dibuat berdasarkan laporan polis SP1 Dang Wangi Report No. 029694/09 (Ekshibit “P-34” mukasurat 18 Nota Keterangan) apabila SP1 membuat pemeriksaan analisa pada 23.7.2009. Walaubagaimanapun di dalam salinan laporan polis tersebut ada jelas tercatit bahawa laporan polis tersebut tidak boleh digunakan untuk tuntutan atau perbicaraan di Mahkamah dan hanya untuk kegunaan dalaman PDRM sahaja.  Oleh yang demikian pertuduhan di hadapan Mahkamah ini adalah cacat, defektif dan tidak sah di sisi undang-undang kerana berasaskan laporan polis yang tidak boleh digunakan untuk pendakwaan dan perbicaraan di Mahkamah yang Mulia ini. Walaubagaimanapun di akhir kes pendakwaan pada 19.10.2010, Mahkamah ada menyatakan bahawa laporan polis SP1 sekarang adalah ‘First Information Report’ (rakaman video perbicaraan pada 19.10.2010).

b.         Di dalam kes ini terdapat konflik kepentingan (‘conflict of interest’) dan melanggar etika seorang pakar (‘Breach of Expert Duties’) di pihak SP1 yang bertindak sebagai pakar dan pengadu pada masa yang sama dan telah memprejudiskan secara material pertuduhan terhadap Tertuduh dan ini sangat bertentangan dengan kod etika dan amalan saksi pakar yang diterimapakai oleh mahkamah-mahkamah di seluruh dunia. Setelah meneliti Nota Keterangan bagi perbicaraan-perbicaraan yang dijalankan dari 7.6.2010 hingga 29.7.2010, memang ketara bahawa terdapat konflik kepentingan (‘conflict of interest’) dan “Breach of Expert Duties” di mana saksi pendakwaan pertama (SP1) bukan hanya bertindak sebagai pengadu dan pakar tetapi juga sebagai pegawai penyiasat pada masa yang sama kerana semua barang kes diterima melalui beliau dan catatan di atas Ekshibit “P-20” hingga Eksihbit “P-33” ditanda oleh beliau mengikut keterangan SP7(rakaman video perbicaraan pada 19.10.2010). Keterangan SP1 bersifat keterangan dengar cakap (‘hearsay’) dan tidak dapat diterima pakai.

Di dalam kes Alcontara A/L Ambross v Public Prosecutor [1996] 1 MLJ 209 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 211 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) Mahkamah Persekutuan memutuskan seperti berikut:

“(5)   Although no objection had been raised to the admission of one of the statement made by ASP Abdul Wahab which was clearly based on hearsay and therefore inadmissible, the judge was nevertheless under an automatic duty to stop it from being adduced, for inadmissible evidence does not become admissible by reason of failure to object.”.

c.               Adalah menjadi hujah Pihak Pembelaan bahawa saksi pendakwaan SP1 hanya merupakan saksi pakar dan adalah menjadi prinsip undang-undang yang jelas bahawa keterangan seorang saksi pakar hanya bersifat sokongan (‘corroborative’), boleh diambilkira tetapi tidak semestinya perlu diterima dan Mahkamah sendiri yang perlu menentukan isu kebolehterimaan sesuatu bukti.

Pihak Pembelaan ingin menarik perhatian Mahkamah kepada kes Public Prosecutor v. Lin Lian Chen [1992] 2 MLJ 561 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 317 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana Mahkamah Agung telah mengesahkan keputusan Hakim Mahkamah Tinggi bahawa bila memanggil keterangan pakar, pihak pendakwaan mesti mendirikan kepakaran saksi tersebut.

d.         Selain daripada itu, Pihak Pembelaan turut berhujah bahawa kaedah yang betul perlu digunapakai apabila melibatkan saksi pakar sebagaimana yang diputuskan oleh Hashim J di dalam kes Wong Chop Saow v. Public Prosecutor [1965] 1 MLJ 247 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 2 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) seperti berikut:

“To avoid confusion the expert witness should give his evidence as follows: He should first state his qualifications as an expert. He should then state that he has given evidence as an expert in such cases and that his evidence has been accepted by the courts.”

e.         Daripada Nota Keterangan tersebut, tiada keterangan daripada SP1 yang menunjukkan kelayakan beliau dan samada beliau pernah memberi keterangan di mahkamah dan mahkamah menerima keterangan beliau.

f.          Setelah meneliti Nota Keterangan tersebut, banyak tokok tambah, percanggahan keterangan yang direkodkan dan juga fakta-fakta penting tidak direkodkan oleh Majistret, Mahkamah Majistret Jenayah 2, Kuala Lumpur. Di antara percanggahan keterangan tersebut SP1 telah menyatakan bahawa beliau tiada sijil ENCase tetapi mengikut Nota Keterangan tersebut SP1 menyatakan bahawa beliau ada sijil dari satu syarikat dan identiti syarikat tersebut tidak dinyatakan (mukasurat 22 Nota Keterangan tersebut). Seperti yang dijelaskan di dalam buku “Guide to Computer Forensics and Investigations” 3^rd Edition muka surat 81, Bill Nelson, Amelia Phillps, Frank Enfiger, and Christopher Steuart:

EnCase Certified Examiner (EnCE) Certification

Guidance Software, the creator of EnCase, sponsors the EnCE certification program. EnCE certification is open to the public and private sectors and is specific to the use and mastery of EnCase computer forensics analysis. Requirements for taking the EnCE certification exam don’t depend on taking the Guidance Software EnCase training courses. Candidates for this certificate are required to have a licensed copy of EnCase.

Tertuduh ingin menarik perhatian Mahkamah yang Mulia ini kepada kes Foo Fio Na v. Hospital Assunta & Anor [1999] 6 MLJ 738 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 758 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) yang merujuk kepada kes Whitehouse v Jordan & Anor [1981] 1 All ER pada mukasurat 276:

“While some degree of consultation between experts and legal advisers is entirely proper, it is necessary that expert evidence presented to the court should be, and should be seen to be the independent product of the expert, uninfluenced as to form or content by the exigencies of litigation. To the extent that it is not, the evidence is likely to be not only incorrect but self defeating.”

Tertuduh ingin juga merujuk kepada kes R v Harris [2006] 1 Cr App Rep 55 (di mukasurat 65 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan)seperti berikut:

“[271] It may be helpful for judges, practitioners and experts to be reminded of the obligations of an expert witness summarised by Cresswell J in National Justice Cia Naviera SA v Prudential Assurance Co Ltd, The Ikarian Reefer [1993] 2 Lloyd’s Rep 68 at 81. Cresswell J pointed out amongst other factors the following,which we summarise as follows:

(1) Expert evidence presented to the court should be and seen to be the independent product of the expert uninfluenced as to form or content by the exigencies of litigation.

(2) An expert witness should provide independent assistance to the court by way of objective unbiased opinion in relation to matters within his expertise. An expert witness in the High Court should never assume the role of advocate.

(3) An expert witness should state the facts or assumptions on which his opinion is based. He should not omit to consider material facts which detract from his concluded opinions.

(4) An expert should make it clear when a particular question or issue falls outside his expertise.

(5) If an expert’s opinion is not properly researched because he considers that insufficient data is available then this must be stated with an indication that the opinion is no more than a provisional one.

(6) If after exchange of reports, an expert witness changes his view on material matters, such change of view should be communicated to the other side without delay and when appropriate to the court.”

g.      Saksi SP1 tidak memaklumkan kepada Mahkamah Yang Mulia ini kelulusan akademik berkaitan dengan kepakaran di dalam bidang komputer dan tidak pernah menduduki peperiksaan (EnCE) yang diiktiraf oleh syarikat EnCase Software bagi melayakkan beliau mengendalikan perisian Encase dengan betul dan tepat berdasarkan piawaian persijilan ISO kawalan mutu forensik komputer antarabangsa. Ini amat memudaratkan kes Pendakwaan kerana kelayakan dan kepakaran SP1 tidak dibuktikan.

h.      Mengikut keterangan Tertuduh semasa dipanggil membela diri, ianya di luar kemampuan SP1 untuk mempunyai satu lesen Encase di atas nama sendiri dan apabila SP1 gagal mengemukakan sebarang sijil kelayakan pengendalian Encase, adalah diragui analisis yang dijalankan oleh SP1 menggunakan perisian Encase yang tulen.

SP1 semasa pemeriksaan balas memberi keterangan seperti berikut:

C         :           “Qualified untuk handle Encase?

:           Saya berkursus untuk belajar Encase dan jalankan analisa, tak ingat nama company tapi ada sijil”

(mukasurat 22 Nota Keterangan)

Ini disokong dengan satu kes Pendakwaraya lawan Kit Chee Wan [1999] 1 MLJ 16 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 6 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana Mahkamah Tinggi memutuskan bahawa saksi pakar mesti membuktikan latarbelakang kelayakan akademik dan keupayaan kepakaran beliau.

h.         Analisis terhadap barang rampasan yang dijalankan oleh SP1 tidak mengikut piawaian forensik komputer antarabangsa. SP1 di dalam keterangannya semasa pemeriksaan balas mengaku bahawa beliau tidak melakukan analisa forensik yang ditetapkan oleh piawaian forensik komputer antarabangsa malah SP1 juga mengaku tidak melakukan proses ‘acquisition’, ‘forensic imaging’, dan pengesahan kesahihan kandungan hard disk tersebut (mukasurat 2, 3, 4, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26 dan 27 Nota Keterangan).

Bagi isu ini pihak Pembelaan memohon agar Mahkamah yang Mulia ini menggunapakai peruntukan Seksyen 5 Kanun Prosedur Jenayah dan dibaca bersama Seksyen 56 dan Seksyen 57 Akta Keterangan 1950 untuk mengambilkira kes-kes yang telah diputuskan mengikut Common Law  atau undang-undang yang berkuatkuasa di England mengenai kaedah pembuktian forensik komputer memandangkan terdapat ‘lacunae’ di dalam undang-undang Malaysia dan tiada kes berkaitan pembuktian cakera keras (‘hard disc’) yang diputuskan dengan piawaian forensik antarabangsa di Malaysia pada masa ini.

Piawaian forensik komputer antarabangsa untuk penggunaan perisian Encase, peralatan pengimejan forensik ImagerSolo III, dan beberapa perisian yang lain yang diiktiraf oleh piawaian forensik antarabangsa dan persijilan ISO kawalan mutu forensik komputer antarabangsa, kaedah ‘acquisition’ yang betul dan tepat di samping kaedah pengimejan menggunakan format pengimejan forensik komputer yang diterima oleh piawaian forensik antarabangsa tetapi tidak ditunjukkan dan dilakukan oleh SP1. Kaedah pengiraan ‘hash value’ bagi setiap klip video dengan menggunakan proses ‘one-way hash functions’ yang akan menghasilkan ‘digital fingerprint’ (‘hash value’) yang unik bagi setiap maklumat yang diproses dengan algorithma ‘digital signature’ atau ‘DNA signature’ tertentu yang peka terhadap Kesan Avalanche (Avalanche Effect) (di mukasurat 1-2 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan). Kaedah ‘forensic imaging’ yang betul dan tepat juga memainkan peranan yang sangat penting untuk mengawal rapi ketepatan dan bahan bukti di dalam bentuk yang asal dan tidak tercemar atau ‘tampered’. Penggunaan dan pemilihan algorithma-algorithma yang betul dan tepat amat bersesuaian untuk tujuan pengesahan, kesahihan, integriti dan kebolehterimaan kandungan cakera keras (‘harddisk’) untuk perbicaraan di mahkamah di mana kaedah pengekstrakan bahan bukti secara imej-imej forensik yang disalin dari cakera keras satu persatu bit (bit per bit) dan kesemua proses tersebut tidak dilakukan oleh SP1 (mukasurat 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26 dan 27 Nota Keterangan).

i.          SP1 juga tidak tahu apa itu yang dimaksudkan sebagai ‘hash value‘, ‘hash functions’ dan ‘algorithm‘ yang digunakan untuk tujuan pengesahan, integriti, kebolehterimaan dan kebolehpercayaan data di dalam harddisk tersebut. Malah SP1 juga telah memberi keterangan bahawa dia tidak tahu kegunaan ‘hash functions’, ‘hash value’, ‘hash algorithm’ dan ‘forensic tools’ yang sepatutnya digunakan semasa melakukan analisa forensik terhadap ‘harddisk’ seperti yang telah dibangkitkan oleh Tertuduh semasa pemeriksaan balas (mukasurat 22, 23, 24, 25, 26 dan 27 Nota Keterangan).

Pihak Pembelaan merujuk kepada kes R v. Trapp [2009] S.J. No. 64; 2009 SKPC 109; 2009SK.C. LEXIS 686 (di mukasurat 2-10 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana pakar telah menunjukkan kepada mahkamah penggunaan ‘hash function’ atau ‘hash algorithm’ dan ‘hash value’ merupakan proses yang sangat kritikal dan penting di samping pengimejan forensik dilakukan sebelumnya. Di dalam kes tersebut, pakar telah menggunakan SHA-1 sebagai ‘hash function’, ‘hash value’ pengiraan ‘hash value’ ditunjukkan dan dibandingkan dengan salinan imej forensik semasa perbicaraan. Berdasarkan keterangan saksi SP1, telah jelas bahawa saksi SP1 tidak melakukan analisa yang betul dan tepat untuk memenuhi piawaian forensik antarabangsa yang ditetapkan berdasarkan Piawaian Daubert, di dalam kes Daubert v. Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc. 509 U.S. 579 (1993)(mukasurat 13 Ikatan Otoriti Pembelaan), yang merupakan satu piawaian yang diterimapakai oleh semua badan forensik di seluruh dunia, seperti di bawah:

Daubert Test for Reliability

Witness qualified as an expert by knowledge, skill, experience, training, or education, may testify thereto in the form of an opinion or otherwise, if:

-The testimony is based upon sufficient facts or data

-The testimony is the product of reliable principles and methods

-The witness has applied the principles and methods reliably to the facts of the case

The key for the Court in determining whether an expert may testify before a jury is therefore primarily one of “reliability of method”. The court will not look at the actual opinion held by an expert, but merely examines his or her methodology to determine whether the procedures used or his methodology is not reliable, then his entire opinion is likewise unreliable and should be excluded from the jury.

Daubert Factors

The U.S Supreme Court set out several specific factors that should be used by the courts in evaluating any proposed expert testimony. These factors are not exclusive and some or all may not apply in any given case, but they are always the place to start the reliability analysis. The factors are as follows:

1. Whether the theory or technique has been scientifically tested.

2. Whether the theory or technique has been subject to peer review or publication.

3. The (expected) error rate of the technique used.

4. Acceptance of the theory or technique in the relevant scientific community.

SP1 semasa pemeriksaan balas menyatakan bahawa beliau tidak membuat pengimejan bahan bukti di dalam bentuk salinan imej-imej forensik bagi keseluruhan kandungan cakera keras (‘harddisk’) (mukasurat 26 Nota Keterangan) seperti yang ditetapkan oleh piawaian forensik komputer antarabangsa (Piawaian Daubert). Fakta ini telah ditegaskan oleh Tertuduh semasa pemeriksaan utama bagi kes pembelaan. Oleh yang demikian SP1 tidak mengikut kaedah yang diiktiraf oleh piawaian komputer forensik antarabangsa dan bahan bukti tidak disahkan kesahihan dan integritinya. Tertuduh juga telah menerima 13 keping DVD salinan klip video yang disalin dengan menggunakan format DVD yang bukan mengikuti piawaian format pengimejan forensik antarabangsa yang ditetapkan di mana apabila diperiksa oleh Tertuduh telah mendapati metadata setiap fail klip video tidak sama dengan metadata yang diterangkan oleh SP1 dan bilangan klip video juga berbeza bilangan yang diberi dengan keterangan SP1 semasa perbicaraan. Terdapat juga kandungan yang sama dikira berulang-ulang semasa perbicaraan.

Fakta ini dinyatakan semasa pemeriksaan utama SP1:

“Selepas analisa/kenalpasti video2 lucah yang terkandung tindakan seterusnya adalah masukan video2 ini ke dalam DVD. Tidak ingat berapa keping. Saya masih boleh cam.”

(Rujuk DVD dalam sampul putih-di dalam ada 13 keping tanda X1-X13. Dicamkan SP1. Ditanda sebagai P3a-m) (mukasurat 13 Nota Keterangan).

Di dalam kertas penyelidikan yang dibentangkan oleh Renico Koen dari ICSA, University of Pretoria, South Africa dan Martin S. Oliver, ICSA, University of Pretoria, South Africa yang bertajuk “The Use of File Timestamps in Digital Forensics” menyatakan:

“Event data is generated when a significant digital event occurs. Although the generated event data is of little value when viewed independently, collectively event data can produce information that can help investigators to deduce relationships between events to produce abstract views of the evidence at hand.”

Dan mereka juga telah membuat kesimpulan bahawa:

“A principle was introduced based on the concept of synergy claiming that insignificant pieces of event datum may collectively be of significant forensic importance.”

Diikuti juga di dalam kertas penyelidikan oleh Svein Yngvar Willassen yang bertajuk “Hypothesis Based Investigation of Digital Timestamps” dengan jelas menerangkan di dalam abstract bahawa:

“Timestamps stored on digital media play an important role in digital investigations. Unfortunately, timestamps may be manipulated, and also refer to a clock that can be erroneous, failing or maladjusted. This reduces the evidentiary value of timestamps. This paper takes the approach that historical adjustments to a clock can be hypothesized in a clock hypothesis. Clock hypotheses can then be tested for consistency with stored timestamps. A formalism for the definition and testing of a clock hypothesis is developed, and test methods for clock hypothesis consistency are demonstrated. With the number of timestamps found in typical digital investigations, the methods presented in this paper can justify clock hypotheses without having to rely on timestamps from external sources. This increases the evidentiary value of timestamps, even when the originating clock has been erroneous, failing or maladjusted.”

Di dalam kes Regina v. Shipman (Harold Frederick) (1999, unreported) terdapat persoalan modifikasi dan manipulasi ‘timestamps’ di mana semasa perbicaraan didapati bahawa ‘timestamp’ boleh diubah yang boleh membawa kepada penipuan metadata yang akan memberi impak besar dan nilai signifikan yang tinggi kepada analisis forensik terhadap kebolehterimaan probative evidence, kebolehpercayaan di dalam perbicaraan mahkamah.

j.          Persijilan ISO – Analisis SP1 gagal mengikut piawaian kawalan kualiti dan standard forensik komputer antarabangsa bagi ‘error’ dan ralat saintifik yang berkaitan dengan perisian dan peralatan untuk tujuan penganalisa forensik kerana SP1 telah memberi keterangan semasa pemeriksaan balas bahawa makmal beliau tidak dipersijilkan dengan standard ISO 9000 (Quality Management System in Production Environment), ISO 9001 (Quality Management), ISO 9069 (Software Quality Model), ISO 9241 (Ergonomic requirements for office work with visual display), ISO 17025 (General requirements for competence of test and calibration laboratories), ISO 27001 (Information technology-Security Techniques-Information Security Management Systems) dan ISO 15489/1:2001 (mukasurat 26 Nota Keterangan) untuk pengurusan kualiti untuk prosedur, proses, perisian, peralatan forensik computer yang digunakan dan yang berkaitan dengannya. Ini merupakan satu syarat yang sangat kritikal dan penting bagi sesuatu analisis forensik komputer dapat dijalankan dengan betul dan tepat.

Semasa pemeriksaan balas SP1 telah mengesahkan ada ‘error’ semasa ujitayang dibuat dengan menggunakan ‘software Encase’. (Mukasurat 20 Nota Keterangan).

Pihak Pembelaan ingin bersandarkan kepada satu kes yang diputuskan oleh Mahkamah Rayuan New Zealand, di dalam kes Holt lawan Auckland City Council [1980] 2 NZLR 124; 1980 NZLR LEXIS 568, (mukasurat  Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) Mahkamah Rayuan memutuskan bahawa sesiapa yang menggunakan peralatan perlu memastikan ketepatan data yang dihasilkan:

“The presumption serves the important purpose of saving the time and expense of proving the obvious. At the same time, until it can be considered that the functioning and trustworthiness of a newly developed device is a matter of common knowledge, those who rely on the equipment must carry the responsibility of establishing its accuracy.”

k.         Pihak Pembelaan mempertikaikan tentang catatn masa yang berlawanan daripada hukum alam kerana masa yang direkodkan di dalam senarai klip video yang disediakan oleh SP1 adalah terkebelakang. Tertuduh semasa pemeriksaan utama kes pembelaan telah menunjukkan bahawa setiap catatan masa pada Laporan Forensik bertarikh 27.7.2009 tidak seiring dengan hukum alam dan jelas menunjukkan berlaku perubahan atau fabrikasi pada cakera keras tersebut.

Pihak Pembelaan ingin merujuk kepada kes Director of Public Prosecutions lawan Mc Keown dan Director of Public Prosecutions lawan Jones [1997] All ER 737 [1997] 1 WLR 295, [1997] RTR 162, 161 JP 356, [1997] 2 Cr App Rep 155, [1997] Crim LR 522 (mukasurat  Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) yang membuat pemerhatian tentang masa seperti berikut:

“I have considered the matter on the assumption that the error in the clock display showed that the computer was not operating properly. I should say, however, that I am not satisfied that this conclusion should have been drawn. Computer clocks, like any others, have to be set to the correct time and the most obvious explanation for the 15-minute discrepancy was that someone had made a mistake when he last set the clock.”

Pihak Pembelaan juga turut merujuk kepada kes Castle v Cross
QUEEN’S BENCH DIVISION [1985] 1 All ER 87, [1984] 1 WLR 1372, [1984] Crim LR 682, [1985] RTR 62 (mukasurat  Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) di  mana Queen’s Bench Division membuat kesimpulan mengenai penggunaan peralatan komputer bergantung kepada kawalan seseorang adalah seperti berikut:

“Of course, where a computer is used in respect of its memory function, it is possible to envisage where it might fall foul of the rule against hearsay.”

“[Counsel for the appellant] submitted that there was a difference in kind between the measuring device (even a sophisticated one) and this computer. He also suggested that there was a difference in kind between a mathematician who used a slide rule and one who used a calculating computer. We do not agree. This computer was rightly described as a tool. It did not contribute its own knowledge. It merely did a sophisticated calculation which could have been done manually by the chemist and was in fact done by the chemists using the computer programmed by Mr. Kellie whom the Crown called as a witness. The fact that the efficiency of a device is dependent on more than one person does not make any difference in kind. Virtually every device will involve the persons who made it, the persons who calibrated, programmed or set it up (for example with a clock the person who set it to the right time in the first place) and the person who uses or observes the device. In each particular case how many of these people it is appropriate to call must depend on the facts of, and the issues raised and concessions made in that case.”

l.          Tertuduh telah mengemukakan bantahan terhadap Laporan Forensik SP1 yang mana Laporan Forensik yang cuba ditender di Mahkamah bertarikh 28.7.2009 yang amat ketara berlainan dengan Laporan Forensik bertarikh 27.7.2009 yang diberikan oleh pihak pendakwaan di bawah peruntukan Seksyen 51A Kanun Prosedur Jenayah. Pihak Tertuduh terpaksa membangkitkan bantahan apabila pihak pendakwaan sendiri tidak mematuhi prosedur-prosedur di bawah peruntukan Seksyen 51A dan Seksyen 399 Kanun Prosedur Jenayah di mana apabila pihak Pendakwaan gagal memberikan salinan di dalam tempoh waktu yang ditetapkan dan penerimaan Laporan Forensik tersebut sebagai ekshibit adalah bertentangan dengan kes-kes yang telah diputuskan oleh Mahkamah di mana Mahkamah telah memutuskan bahawa apabila pihak pendakwaan gagal mematuhi tempoh penyerahan laporan yang ditetapkan di bawah Seksyen 399 Kanun Prosedur Jenayah, ianya ‘fatal’ kepada kes pendakwaan dan laporan forensik tersebut tidak boleh diterima sebagai bukti.

Tertuduh semasa pemeriksaan utama kes pembelaan telah menunjukkan bahawa setiap catatan masa pada Laporan Forensik bertarikh 27.7.2009 (“ID-D1”) tidak seiring dengan hukum alam dan jelas menunjukkan berlaku perubahan atau fabrikasi.

Berkenaan isu ini, pihak Tertuduh ingin merujuk kepada satu kes Ooi Lean Chai v. Public Prosecutor [1991] 1 MLJ 337 (Rep) (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 2 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana Mahkamah Agung telah memutuskan bahawa Seksyen 399 Kanun Prosedur Jenayah bukan hanya bersifat prosedural tetapi mengandungi peraturan untuk kebolehterimaan laporan pakar sebagai bukti di mana sekiranya ‘proviso’ kepada Seksyen 399 Kanun Prosedur Jenayah tidak dipatuhi, laporan pakar tidak boleh diterima sebagai bukti.

53.       SP1 juga gagal memberi sebarang keterangan bagaimana beliau menjaga ‘hard disk’ tersebut selepas menerimanya dari Pegawai Penyiasat dari tarikh 13.7.2009 ke 26.7.2009 dan dari tarikh analisa ke tarikh pertama sebutan kes. Adalah dihujahkan di sini bahawa rantaian kawalan dan rantaian bukti telah terputus (“break in the chain of custody and break in the chain of evidence’). SP1 di dalam pemeriksaan semula hanya memberi keterangan seperti berikut:

“J : Ianya ada dalam kawalan saya. Disimpan dalam makmal forensic disimpan dalam peti khas untuk hard disc yang mana kunci dipegang oleh saya sendiri.”

54.       Tertuduh semasa dipanggil membela diri mempertikaikan cara penyimpanan barang kes oleh SP1 kerana tiada ‘casing’ khusus untuk mengelakkan berlakunya ‘anti static’ dan fabrikasi semasa pemindahan dari tempat kejadian ke makmal tempat analisa SP1.

Kes ini perlu dibezakan dengan kes-kes Mahkamah yang telah diputuskan berkenaan ‘compact disc’ (CD/VCD/DVD) kerana cakera keras mempunyai kapasiti penyimpanan data yang lebih besar dan dibandingkan dengan ‘compact disc‘, malah tiada material yang boleh dimasukkan semula ke dalam ‘compact disc’ melainkan hanya berlaku pada cakera keras – (data yang terdahulu akan terbatal (dengan izin ‘fast overwrite‘)).

55.       Apabila cakera keras tersebut dimainkan dengan set komputer yang bukan dirampas dari tempat kejadian, ianya tidak terdiri daripada satu sistem yang lengkap dan sekiranya ianya dimainkan dengan bukan sistem komputer yang asal dan komputer yang lain cakera keras tersebut telah dicemari (‘tampering with evidence‘) dan ini tidak seharusnya dibenarkan berlaku oleh Mahkamah. Dirujuk kepada buku bertajuk “Cyber Forensics – A Field Manual for Collecting, Examining, and Preserving Evidence of Computer Crimes”, 2^nd Edition oleh Albert J. Marcella, Jr. dan Doug Menendez ms 288, 289, 276-281 menyatakan keperluan buku log bagi merekod setiap aktiviti siasatan dan analisis forensik wajib dinyatakan semasa perbicaraan di mahkamah.

56.       Tertuduh berhujah bahawa milikan tidak boleh dibuktikan melalui keterangan persekitaran (‘circumstantial evidence‘) iaitu dengan mengemukakan kepada Mahkamah Ekshibit-ekshibit “P11”, “P12”, “P13”, “P14, “P15”, “P16”, “P17”, “P18”, “P19”, “P20”, “P21” hingga “P33” yang merupakan salinan dokumen-dokumen yang tidak berkaitan dengan pertuduhan hanya kerana dokumen-dokumen tersebut didakwa terdapat di dalam cakera keras (‘hard disc’) tersebut (dinafikan oleh Tertuduh).

Pihak Pembelaan ingin menarik perhatian Mahkamah kepada satu kes yang diputuskan oleh VT Singham J di dalam kes Ah Poon & Ors v Public Prosecutor [2006] 5 CLJ 521 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 10-11 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana VT Sigham J menyatakan seperti berikut:

“Irrelevant and Prejudicial Facts Or Evidence

[17] As for the police report which contains serious allegation that the accuseds are suspected to be involved in the activity of prostitution, it cannot be denied that this is highly prejudical, inadmissible or is otherwise objectionable and the accuseds have every right to know and understand the contents and they should be given the opportunity of raising any objection to the contents of the police report which is against them. In the instant case, there is nothing in the record to show whether the contents of the police report which has been marked as exh. P 3 was read and explained to the accuseds and what was their reponse.

[18] It is paramount importance that all documentary evidence which are tendered as evidence by the prosecution and marked as exhibits in proceedings where the accused has pleaded guilty to a charge if possible should be shown, read and explained to the accuseds and understood by him or her so that in the event the contents of the documents which contains some incriminating facts which implicates the accuseds are disputed or not admitted, the document will have to be rejected without having it marked as an exhibit…..Be that as it may, a document or an exhibit is not to be admitted unless it is relevant to the charge.”

57.       Oleh itu, laporan Forensik SP1 (Ekshibit “P35”) tidak komprehensif dan konklusif.

58.       Oleh yang demikian, kesimpulan yang tidak dapat dielakkan ialah Tertuduh di dalam kes kita pada hari ini tidak mempunyai pemilikan eksklusif pada setiap masa yang material, bahan yang dikatakan lucah tersebut.

Isu 106 Klip Video Tersebut Mestilah Lucah di Sisi Undang-undang

59.       Di dalam kes PP v. Chung Wan Li, di dalam membuktikan sama ada bahan tersebut adalah lucah, Mahkamah Tinggi telah memutuskan bahawa:

“2nd Ground

Under the 2nd ground the prosecution submitted that the learned Magistrate had erred in law and in fact when he came to his finding that the prosecution has failed to prove that all of exh. P1, ie, the remaining 14 VCD (video cakera padat) seized are obscene films and disregarded PW5’s evidence that the result of a screen test conducted on the seized items has shown that all these items are obscene films.

Under the 2nd ground, in my view, it would be unsafe for the court to solely rely on PW5’s evidence that he had conducted a screen test on all the 18 VCD’s and that they were all obscene films because I find that exh. P5 which was prepared by him in respect of the 18 VCDs handed to him lacked evidential value and besides there was a material contradiction as from whom he received the 18 VCDs (discussed earlier).

Therefore, the screening of each and everyone of the 18 VCDs is necessary to determine whether they were obscene films becomes critical. Here as per the finding of the learned Magistrate not only were only four VCDs screened but unfortunately the titles of the four VCDs were not even identified. Hence, there is no evidence before the court of which of the four VCDs out of the 18 VCDs exh. P1 (A-R) were of obscene material and neither was there proof whether the remaining 14 VCDs were of obscene material or otherwise.

I agree with the defence that the learned Magistrate should not be faulted just because he had allowed the prosecution’s application to conduct random screening. In my opinion the permission granted by the learned Magistrate is not tantamount to a waiver of the burden emplaced on the prosecution to prove each and every essential ingredient of the charge for purposes of establishing a prima facie case. It is the duty of the prosecution throughout to establish a prima facie case and it is not for the learned Magistrate, as pointed out by the defence, to tell them as to the correct procedure to be adopted.”

60.       Di dalam kes PP v. Lee Swee Sing, di dalam membuktikan sama ada bahan tersebut adalah lucah, Mahkamah Tinggi telah memutuskan bahawa:

“Intipati (b)

[9] Berdasarkan keterangan, SP1 ada membuat rampasan terhadap barang-barang kes. Namun begitu, adalah didapati tiada sebarang penandaan dibuat pada mana-mana bahagian pada VCD dan DVD lucah yang dirampas. Setelah barang-barang kes diserahkan kepada SP3 (C/Insp. Saifulnizam bin Mohamed Jais), SP3 juga tidak membuat apa – apa tanda pada barang-barang kes yang diterima dan menyimpan barang-barang kes tersebut di bilik stor barang kes. Penjaga stor pula tidak dipanggil untuk memberikan keterangan di mahkamah. Kemungkinan bahawa barang-barang kes ini telah bercampur-aduk dengan barang kes untuk kes yang lain tidak dapat diketepikan.

[10] Mahkamah ini bersetuju dengan keputusan Majistret apabila beliau mendapati senarai bongkar (eks. P3) yang merujuk kepada senarai VCD dan DVD lucah yang dirampas adalah tidak lengkap. Terdapat sepuluh keping VCD dan DVD lucah dalam bahasa Cina tidak dinyatakan tajuk (“title”) dan begitu juga dengan empat keping DVD dalam bahasa Cina yang tidak dinyatakan tajuk. Dalam eksh. P3 cuma dinyatakan seperti berikut: “pelbagai tajuk VCD/DVD lucah dalam bahasa Cina”. Dalam perkara ini, saya bersetuju dengan penghakiman dalam kes Public Prosecutor v. Chung Wan Li [2005] 8 CLJ 501, di mana Hakim Lau Bee Lan memutuskan:

… the principle to be gleaned is the effect of non-compliance of the provision governing a search list merely cast doubt on the bona fides of the parties conducting the search and then becomes incumbent on the trial judge to scrutinize the evidence further whether a prima facie has made out.

In the context of the present case, the identity of the 18 VCDs is central to proving that the accused had possession of them and the absence of the listing of each of the titles of the 18 VCDs greatly weakens the case for the prosecution.

Intipati (c)

[11] Timbalan pendakwa raya terpelajar menghujahkan bahawa kesemua VCD dan DVD lucah yang dirampas telah dibuktikan mengandungi adegan lucah. Dengan hormat, mahkamah ini tidak bersetuju. Walaupun pihak pendakwaan telah mendapat kebenaran dari mahkamah Majistret untuk menjalankan uji tayang secara rawak terhadap barang-barang kes, namun begitu, adalah menjadi tugas pihak pendakwaan untuk membuktikan kes mereka sepanjang perbicaraan. Hanya sepuluh keping dari VCD dan DVD lucah yang dirampas dibuat uji tayang di mahkamah Majistret dan sepuluh keping VCD/DVD yang dibuat uji tayang itu juga tidak dinyatakan tajuk-tajuknya. Tidak terdapat mana-mana peruntukan dalam Akta Penapisan Filem 2002 yang menyatakan bahawa penayangan sejumlah VCD/DVD yang dirampas yang dipercayai mengandungi adegan lucah akan dianggap sebagai telah membuktikan bahawa keseluruhan VCD/DVD tersebut mengandungi adegan lucah. Oleh yang demikian, setiap satu VCD/DVD yang dirampas itu perlu dibuat uji tayang. Keadaan ini adalah berbeza, misalnya, dengan peruntukan yang jelas dibawah s. 37(j) Akta Dadah Berbahaya 1952 yang menyatakan bahawa adalah mencukupi jika sampel dadah diambil tidak kurang dari 10% bekas (receptacles) yang mengandungi dadah berbahaya (lihat kes-kes Gunalan Ramachandran & Ors v. PP[2004] 4 CLJ 551; Chu Tak Fai v. PP [2006] 4 CLJ 931 dan PP v. Seow Wei Hoong[2008] 4 CLJ 453).

[12] Dalam perkara ini, saya juga bersetuju dengan penghakiman dalam kes Public Prosecutor v. Chung Wan Li (supra) apabila hakim dipetik berkata:

Therefore, the screening of each and everyone of the 18 VCDs is necessary to determine whether they were obscene films becomes critical. Here as per the finding of the learned magistrate not only were only four VCDs screened but unfortunately the titles of the four VCDs were not even identified. Hence, there is no evidence before the court of which the four VCDs out of the 18 VCDs Exh P1 (A-R) were of obscene material and neither was there proof whether the remaining 14 VCDs were of obscene material or otherwise.

I agree with the defence that the learned magistrate should not be faulted just because he had allowed the prosecution’s application to conduct random screening. In my opinion, the permission granted by the learned magistrate is not tantamount to a waiver of the burden emplaced on the prosecution to prove each and every essential ingredient of the charge for purposes of establishing a prima facie case. It is the duty of the prosecution throughout to establish a prima facie case and it is not for the learned magistrate, as pointed out by the defence, to tell them as to the correct procedure to be adopted.

[13] Keputusan bahawa terdapat keraguan yang munasabah sama ada barang-barang kes yang dirampas pada hari kejadian adalah sama dengan barang-barang kes yang dikemukakan di dalam mahkamah dan sama ada kesemua VCD dan DVD yang dirampas itu mengandungi adegan lucah (“obscene material”) adalah penemuan fakta yang dibuat oleh Puan Majistret berdasarkan kepada keterangan yang dikemukakan di hadapan beliau di mana beliau mempunyai kelebihan untuk melihat dan mendengar saksi-saksi berkenaan. Penemuan fakta adalah merupakan fungsi eksklusif mahkamah bicara (lihat PP v. Mohd Radzi Abu Bakar [2006] 1 CLJ 457). Perkara ini telah menjadi undang-undang yang mantap. Dalam kes Herchun Singh & Ors v. PP [1969] 1 LNS 52, Ong Hock Thye, KH berkata:

An appellate court should be slow in disturbing such finding on fact arrived at by the judge, who had the advantage of seeing and hearing the witness, unless there are substantial and compelling reasons for disagreeing with the finding: see Sheo Swarup v. King- Emperor AIR [1934] PC 227.

[14] Mahkamah ini berpuas hati bahawa tidak terdapat apa-apa alasan untuk memutuskan bahawa Puan Majistret telah “mishandling the fact” dalam kes ini. Keputusan selainnya oleh Puan Majistret akan bertentangan dengan keberatan keterangan (“weight of evidence”) yang ada di hadapan mahkamah.

[15] Kesan terkumpul undang-undang terhadap keterangan yang dikemukakan oleh pihak pendakwaan dalam kes ini telah menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes pihak pendakwaan. Terdapat jurang yang tidak dipenuhi oleh pihak pendakwaan terutama yang berhubung dengan identiti ekshibit dan adegan lucah. Perkara ini memudaratkan kes pihak pendakwaan. Dalam kes Mohan Singh Lachman Singh v. PP [2002] 3 CLJ 293, Mahkamah Rayuan membuat pemerhatian:

The burden of proving its case at every stage lies on the prosecution. The only task of the accused is to raise a reasonable doubt as to the prosecution’s case. If there are gaps in the case for the prosecution, these cannot be filled by resorting to a purported failure on the part of the defence to put specific questions relevant to its case. Such gaps must be filled by the prosecution itself: Abdullah Zawawi v. PP [1985] CLJ 19 (Rep); [1985] 2 CLJ 2; [1985] 2 MLJ 16. That has always been the law. It is still the law.

[16] Berdasarkan alasan-alasan yang dikemukakan di atas, mahkamah ini memutuskan bahawa rayuan timbalan pendakwa raya tidak mempunyai merit. Dengan itu, rayuan ditolak dan keputusan Puan Majistret yang melepas dan membebaskan responden di akhir kes pendakwaan bagi pertuduhan kedua dikekalkan.”

61.       Di dalam kes PP v. Kok Seong Yoon, di dalam membuktikan sama ada bahan tersebut adalah lucah di sisi undang-undang, Mahkamah Tinggi telah memutuskan bahawa:

“Screen Testing For Obscenity

[15] However, I find that the second vital ingredient in this case, ie, that the 65 DVDs are obscene was not proved.

15.1. There is no evidence at all that the 65 DVDs were subject to a screen test (uji tayang) for the court to make a finding that the 65 DVDs are obscene.

15.2. SP1 merely testified that he was satisfied that the 65 DVDs were obscene by looking at the covers of the DVDs.

15.3. SP4, the I.O. of the case, said he had screen tested them at random in his office and found them to be obscene.

15.4. Although at one point of the proceedings the learned APP applied to reserve screen-testing of the DVDs, the learned defence counsel had responded that there was no need for screen-testing (p. 29 of Appeal Record). Unfortunately the court appeared to have agreed with learned defence counsel because nowhere in the notes of evidence does it appear that screen testing was done.

[16] In the case of PP v. Chung Wan Li [2005] 8 CLJ 501 HC, the learned High Court judge held that “the screening of each and everyone of the 18 VCD’s is necessary to determine whether they were obscene films”. In Chung’s case (supra), the learned High Court judge did not approve of the random testing that was conducted during the trial.

[17] His Lordship Mohd. Zawawi Salleh, JC, concurred with the learned High Court judge in the case of PP v. Lee Swee Sing [2009] 1 CLJ 320 HC. His Lordship held in Lee Swee Sing’s case that there is no provision in the Film Censorship Act 2002 which allows for random testing. A comparison was drawn with the provision of s. 37(j) of the Dangerous Drugs Act 1952 which allowed for a 10% of the sample of the drugs to be tested.

[18] In this case, there was no screen testing at all carried out during the trial. How then can the court arrive at a finding that the 65 DVDs are obscene? It is patently clear that the prosecution had failed to prove that the 65 DVDs were obscene and the learned magistrate should have so found.

[19] For the reasons as adumbrated above the acquittal and discharge of the respondent is hereby affirmed as the prosecution had failed to prove a prima facie case against the respondent as per the charge.

[20] The appeal is accordingly dismissed.”

62.       Apa yang boleh difahamkan daripada ketiga-tiga kes di atas, kesemua jumlah bahan yang tercatat di dalam kertas pertuduhan mestilah dibuktikan lucah di sisi undang-undang. Sekiranya satu bahan tidak lucah, maka si tertuduh mestilah dilepaskan dan dibebaskan daripada pertuduhan tersebut kerana tidak terdapat mana-mana peruntukan dalam Akta Penapisan Filem 2002 yang menyatakan bahawa penayangan sejumlah VCD/DVD yang dirampas yang dipercayai mengandungi adegan lucah akan dianggap sebagai telah membuktikan bahawa keseluruhan VCD/DVD tersebut mengandungi adegan lucah.

63.       Pihak pendakwaan telah memanggil SP1 untuk memberi keterangan bahawa 106 klip video tersebut adalah lucah. SP1 telah memberi keterangan (di mukasurat 4 – 11 Nota Keterangan) bahawa: “Ada 150 video. Dalam senarai, ada 106 yang lucah. Saya ada list saya buat dalam list laporan forensic saya.” SP1 seterusnya telah diberi keterangan bahawa di antara klip video tersebut adalah lucah, tidak lucah, tidak dapat dimainkan, ada gambar lucah, tiada video lucah, tiada bahan lucah, tidak boleh dimainkan, mohon delete temporary file.

64.       Oleh itu, melalui keterangan SP1 dan Ekshibit P35 (Laporan Analisa), jumlah klip video yang dikatakan lucah tidak sampai 106. Maka, pihak Pendakwaan tidak berjaya membuktikan intipati ini menurut undang-undang.

65.       Bilangan klip video lucah sebanyak 106 klip tersebut sebenarnya tidak dapat dibuktikan oleh pihak pendakwaan kerana terdapat klip video yang berulang-ulang dan mempunyai kandungan yang sama tetapi nama fail yang berbeza (mukasurat 5 Nota Keterangan). Terdapat klip-klip video yang tidak dapat dimainkan seperti dancewater.avi, dcmonument.avi dan moonrise.avi, ROSEBLOOM.avi, video001.avi, V10raw.mpg dan V137raw.mpg (mukasurat 5, 6 dan 13 Nota Keterangan). Ada klip-klip video yang tidak keluar (mukasurat 13 Nota Keterangan). Ada yang tiada kandungan lucah (mukasurat 5,6,7 dan 13 Nota Keterangan). Ada klip yang tidak dapat dibaca seperti V10.raw.mpg (mukasurat 7 Nota Keterangan). Ada klip video yang tidak lucah tetapi ditandakan sebagai bahan lucah seperti Sato1.mpg dan sato2.mpg (mukasurat 6 Nota Keterangan). Di samping itu terdapat 2 klip video yang tidak boleh dikira sebagai lucah apabila melibatkan perlakuan di antara suami dan isteri (beast1.Mpg dan dollah2.mpg – mukasurat 5 Nota Keterangan) yang pada asalnya berada di tempat persendirian tetapi telah didedahkan oleh SP7 apabila ekshibit “P2” diambil.

66.       Tertuduh di dalam pemeriksaan utama Kes Pembelaan telah member keterangan bahawa DVD (ekshibit “P3a-P3m”) telah dibawa oleh Tertuduh ke Balai Polis Kepong dan seorang anggota polis bernama Kopral Azmi  telah mengira klip video yang berada di dalam ekshibit P3 hanya berjumlah 82 klip video sahaja.

67.       Pegawai Penyiasat juga tidak menyediakan senarai klip video lucah tersebut kerana tiada senarai diberikan mengikut Seksyen 51A Kanun Prosedur Jenayah. Sekiranya pihak Pendakwaan mendakwa senarai klip video yang dilampirkan bersama Laporan Forensik (ekshibit “P35”) maka senarai tersebut tidak boleh diambilkira kerana Laporan Forensik tersebut telah dicabar kesahihannya dengan jumlah uji tayang yang dibuat di Mahkamah dan penerimaan Laporan Forensik tersebut sebagai ekshibit tidak mengikut lunas undang-undang.

68.       Tiada senarai klip video yang disediakan oleh Saksi Pendakwaan ke-7 (SP7) selaku Pegawai Penyiasat dan setiap satu daripada 106 klip video yang berlainan tajuk dan menjadi asas pertuduhan tidak ditanda sebagai ekshibit. Ini dapat dibuktikan dengan tiada keterangan direkodkan di dalam Nota-nota Keterangan sehingga 6.1.2011.

69.       Bagi intipati kedua pertuduhan, Pihak Tertuduh berhujah bahawa tiada definisi yang khusus bagi ‘lucah’ di dalam undang-undang.

70.       SP7 selaku Pegawai Penyiasat juga gagal memberikan definisi yang tepat mengenai lucah di sisi perundangan. Beliau di dalam pemeriksaan balas turut menyatakan bahawa apa yang berlaku di dalam rumah di antara pasangan tidak boleh diambilkira sebagai lucah dan ini sangat bertentangan dengan apa yang beliau lakukan dengan menghadapkan Tertuduh dengan pertuduhan terhadap klip video beast1.Mpg dan dollah2.mpg (mukasurat 5 Nota Keterangan) di mana kedua-dua klip video tersebut merupakan klip antara Tertuduh dengan bekas isteri yang diambil semasa masih lagi suami isteri. Ini merupakan pencabulan hak asasi manusia dan bertentangan dengan Perlembagaan Persekutuan.

Pihak Pembelaan ingin merujuk kepada kes Stanley v. Georgia, 394 U.S. 557 (1969) (mukasurat 7 Ikatan Otoriti Pembelaan):

[ Footnote 7 ] The Supreme Court of Ohio considered the issue in State v. Mapp, 170 Ohio St. 427, 166 N. E. 2d 387 (1960). Four of the seven judges of that court felt that criminal prosecution for mere private possession of obscene materials was prohibited by the Constitution. However, Ohio law required the concurrence of “all but one of the judges” to declare a state law unconstitutional. The view of the “dissenting” judges was expressed by Judge Herbert:

“I cannot agree that mere private possession of . . . [obscene] literature by an adult should constitute a crime. The right of the individual to read, to believe or disbelieve, and to think without governmental supervision is one of our basic liberties, but to dictate to the mature adult what books he may have in his own private library seems to the writer to be a clear infringement of his constitutional rights as an individual.” 170 Ohio St., at 437, 166 N. E. 2d, at 393.

71.       Tiada definisi bagi perkataan ‘lucah’ berdasarkan perundangan yang boleh digunapakai di dalam rumah samada di dalam Akta Tafsiran 1948 dan 1967, Akta Penapisan Filem 2002 dan Kanun Kesiksaan.

72.       Mengikut Ratanlal & Dhirajlal’s Law of Crimes, Volume 1, 24^th Edition di muka surat 1115 dengan jelas menerangkan bahawa:

“The word “obscene” has not been defined in the Code.”

73.       Definisi Lucah (‘Obscene’) atau Kelucahan (‘Obscenity’) bergantung kepada keadaan, tempat dan konteks semasa ianya berlaku. Apabila seseorang tanpa seurat benang di tubuh berada di rumahnya tanpa kehadiran orang luar tiada sesiapa boleh mengatakan bahawa beliau berkelakuan lucah. Keadaan yang sama juga jika sesuatu rakaman dibuat di dalam rumah dengan diri sendiri tanpa kehadiran orang lain atau dengan kehadiran pasangan yang sah di sisi undang-undang sahaja berada di rumah di mana di dalam konteks tersebut perlakuan tidak dikira bersifat lucah. Kesopanan awam hanya meliputi luar premis persendirian dan lucah tidak didefinisikan secara khusus di dalam perundangan.

Akta Penapisan Filem

Filem lucah

5. (1) Tiada seorang pun boleh—

(a) ada atau menyebabkan dirinya ada dalam milikan, jagaan, kawalan atau pemunyaannya; atau

(b) menyebarkan, menayangkan, mengedarkan, mempamerkan, membuat, mengeluarkan, menjual atau menyewakan, apa-apa filem atau bahan publisiti filem yang lucah atau yang selainnya bertentangan dengan kesopanan awam.

(2) Mana-mana orang yang melanggar subseksyen (1) melakukan suatu kesalahan dan apabila disabitkan boleh didenda tidak kurang daripada sepuluh ribu ringgit dan tidak lebih daripada lima puluh ribu ringgit atau dipenjarakan

74.       Di dalam kes-kes ‘compact disc’ (CD/VCD/DVD), ‘compact disc’ (CD/VCD/DVD) tersebut diedar, dijual  dan disebarkan untuk orang awam yang sudah tentu akan memberi kesan kepada orang awam terutamanya golongan muda yang memilikinya. Ini berbeza dengan kes ini di mana pihak polis telah memasuki premis tanpa waran geledah yang sah di sisi undang-undang dan rampasan harta peribadi dibuat yang jelas bukan untuk tatapan umum.

75.       Mengikut Ratanlal & Dhirajlal’s Law of Crimes, Volume 1, 24^th Edition di mukasurat 1122, faktor yang perlu diambilkira di dalam menentukan sesuatu material itu lucah adalah material berunsur lucah tersebut jatuh ke tangan siapa. Di dalam kes ini Pegawai Penyiasat telah memasuki tempat kejadian dan material tersebut berada di tangan beliau. Hanya beliau membuat kesimpulan bahawa material itu lucah.

76.       Oleh yang demikian, kesimpulan yang tidak dapat dielakkan ialah Tertuduh di dalam kes kita pada hari ini tidak mempunyai kandungan lucah di sisi undang-undang pada setiap masa yang material, bahan yang dikatakan lucah tersebut.

77.       Pihak Pembelaan menyatakan bahawa memandangkan kedua-dua intipati penting di peringkat pendakwaan ini bagi membuktikan kes melampaui keraguna yang munasabah terhadap Tertuduh tidak dapat dibuktikan menurut undang-undang, kesimpulan yang tidak boleh dielakkan ialah Tertuduh dilepaskan dan dibebaskan serta merta daripada pertuduhan tersebut.

78.       Pihak Pembelaan menyatakan bahawa pihak Pendakwaan masih gagal untuk membuktikan kes melampaui keraguan yang munasabah terhadap Tertuduh dengan butir-butirannya seperti di perenggan di bawah.

79.       Menurut Nota Keterangan, terdapat ruang (‘gap’) di antara ekshibit-ekshibit di mahkamah yang menyebabkan pihak Pembelaan tidak dapat berhujah sepenuhnya dan ini telah memprejudiskan Tertuduh. Pihak Pembelaan ingin menarik perhatian Mahkamah bahawa di dalam Nota Keterangan bagi perbicaraan dari 7.6.2010 hingga 17.8.2010 tiada keterangan mengenai ekshibit-ekshibit “P4” “P5”, “P6”, ”P7, “P8’ dan “P10”. Oleh yang demikian pihak Pembelaan tidak dapat mengutarakan hujah berkenaan ekshibit “P4”, “P5”, “P6”, “P7”, “P8” dan “P10”. Walaubagaimanapun sekiranya ekshibit “P4”, “P5”, “P6”, “P7, “P8’ dan P10” adalah salinan dokumen-dokumen yang diesktrak oleh SP1, pihak Pembelaan membangkitkan bantahan mengenai penerimaan salinan dokumen-dokumen tersebut kerana pihak Pendakwaan gagal mengikut peruntukan Seksyen 90A Akta Keterangan 1950.

80.       Kertas pertuduhan adalah bersangkut dengan laporan Polis Jalan Patani Report 5070/2009. Ini menggambarkan Laporan Polis Jalan Patani adalah ‘First Information Report’. Dokumen ini telah dikemukakan di Mahkamah Majistret tetapi tidak ditanda sebagai ekshibit kerana Mahkamah Majistret telah menolak permohonan Tertuduh untuk memanggil Pengadu asala sebagai saksi kedua pembelaan yang menyebabkan pihak Pembelaan tiada peluang untuk membuktikan fakta-fakta berkenaan aduan pengadu.

81.       SP5 telah memberi keterangan bahawa pemeriksaan dan penggeledahan yang dibuat di Premis tersebut pada Tarikh tersebut adalah berkenaan dengan laporan Polis Jalan Patani Report 5070/2009 (mukasurat 47 Nota Keterangan). Keterangan SP5 ini menunjukkan laporan Polis Jalan Patani Report 5070/2009 ialah ‘First Information Report’ yang membolehkan penggeledahan dan pemeriksaan di Premis tersebut pada Tarikh tersebut. Barang-barang yang dirampas adalah untuk laporan Polis Jalan Patani Report 5070/2009 bukannya report polis lain. Mana-mana ‘First Information Report’ lain yang menggunakan barang-barang geledah menurut Borang Senarai Geledah pada Tarikh tersebut di Premis tersebut telah mencabuli hak setiap rakyat Malaysia yang telah dijamin dan termaktub di dalam Perlembagaan Persekutuan Malaysia.

82.       Pihak Pembelaan merujuk kepada satu kes Mahkamah Tinggi di dalam kes Chong Chieng Jen lawan Mohd Irwan Hafiz bin Md Radzi & Anor  [2009] 8 MLJ 364 (yang mengikat Mahkamah ini) (di mukasurat 7 Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana komputer riba pemohon telah dirampas apabila satu waran geledah dikeluarkan oleh Majistret apabila pemohon disyaki menyimpan bahan berunsur hasutan. Mahkamah Tinggi memutuskan untuk mengetepikan waran geledah dan memerintahkan komputer riba dikembalikan kepada Pemohon. Di dalam kes ini Rhodzariah Bujang JC menyatakan seperti berikut:

“The requirement for ‘information’ and ‘reason to believe’ is mandatory because the execution of the warrant willl definitely result in the invasion of the privacy and property of the owner of the premises so named and may even result in the consfication of his property. A person’s privacy and the right to his property are very basic rights of a man and that to his property is even enshrined under Article 13(1) of the Federal Constitution.”

83.       Apalagi di dalam kes ini jika tiada waran geledah diperolehi dari mana-mana Mahkamah dan ini sudah tentu mengganggu hak ‘privacy’ Tertuduh sebagaimana yang termaktub di bawah Artikel 10 dan 13 Perlembagaan Persekutuan.

84.       Adalah mustahil sesuatu tempat itu digeledah terlebih dahulu sebelum adanya ‘First Information Report’ atau sesuatu tempat itu digeledah mendahului ‘First Information Report’. Tambahan lagi Laporan Analisa oleh SP1 adalah berkenaan dengan Dang Wang Rpt 29694/09 bersabit Jalan Patani Rpt 5070/2009.

85.       Laporan Polis Jalan Patani Report 5070/2009 sebagai ‘First Information Report’ adalah amat penting di dalam kes ini memandangkan penggeledahan dan pemeriksaan Premis tersebut pada Tarikh tersebut adalah berkenaan dengan Laporan Polis Jalan Patani tersebut. Tertuduh semasa memberi keterangan di dalam pemeriksaan utama telah memohon agar Laporan Polis Jalan Patani Report No. 5070/09 tersebut ditanda sebagai “ID” tetapi disebabkan Pengadu Norina Zainol Abidin tidak dapat dipanggil kerana ditolak oleh Mahkamah, salinan laporan polis tersebut ditender mengikut Seksyen 173(j)(iii) Kanun Prosedur Jenayah.

86.       SP-5 memberi keterangan bahawa tiada waran untuk melakukan penggeledahan dan pemeriksaan tersebut. Bagi situasi ini, pihak Pendakwaan mestilah mematuhi S.62 Kanun Prosedur Jenayah dan segala intipati S.62 mestilah dipenuhi terlebih dahulu sebelum membuat pemeriksaan atau penggeledahan tanpa waran. Tiada apa-apa keterangan mengenai situasi ini maka penggeledahan atau pemeriksaan pada Tarikh tersebut di Bangunan tersebut adalah tidak sah di sisi undang-undang.

87.       Pihak Pendakwaan telah memanggil saksi pendakwaan pertama (SP1) sebagai saksi pakar. Pengadu asal tidak dipanggil sebagai saksi. Maklumat pertama (“First Information Report’) adalah dari seorang bernama Norina Zainol Abidin yang tidak dipanggil oleh pihak pendakwaan sebagai saksi pertama kerana berdasarkan laporan beliau, polis telah datang ke premis tersebut pada 13.7.2009 tanpa waran geledah dan alasan yang munasabah untuk memasuki premis tersebut. Laman web yang dikatakan lucah http://www.kelabseksmelayu.wordpress.com merupakan laman blog yang kosong  oleh itu tidak wujud isu kelucahan atau isu yang melanggar kesopanan awam pada laman blog tersebut. Amat ketara bahawa laporan pertama tersebut tidak benar dan merupakan laporan yang palsu yang sengaja direka-reka oleh Pengadu asal untuk menceroboh hak persendirian Tertuduh. Oleh yang demikian cakera keras (‘hard disc’) yang ditender sebagai ekshibit tidak sepatutnya dirampas pada hakikat sebenarnya kerana tiada peralatan atau peranti atau modem atau talian rangkaian yang dilanggani pada tarikh 13hb. Julai, 2009 yang dijumpai di tempat kejadian mengikut seksyen 248 Akta Komunikasi dan Multimedia 1998.

88.       Tiada sebarang keterangan daripada SP1 dan SP7 yang menerangkan bagaimana laman web tersebut dikesan daripada ‘internet protocol’ dari ‘service provider’ kepada internet yang terdapat dari premis tempat kejadian. SP5 dan SP7 mengesahkan di dalam keterangan masing-masing bahawa tiada modem atau peranti dijumpai. Apa yang boleh digarapkan daripada keterangan-keterangan ini bahawa tiada bukti kukuh mengaitkan tempat kejadian dengan laporan pengadu “First Information Report”. SP5 memberi keterangan bahawa set komputer tidak disambung ke sumber kuasa dan tidak berfungsi. Beliau menyatakan bahawa komputer di tempat kejadian rosak. Oleh yang demikian bagaimana cakera keras (‘hard disk’) boleh dirampas sedangkan untuk akses kepada internet memerlukan peranti modem, talian internet yang pada masa material membawa satu internet protocol (IP) yang unik yang boleh dikesan dan dikaitkan dengan “MAC address” (Networking Card) pada komputer yang disyaki tersebut. Tiada keterangan mengenai analisis forensik rangkaian dan analisis forensik Facebook yang dibuat oleh SP1 untuk membuktikan bahawa Tertuduh boleh dikaitkan dengan laman web yang dinyatakan sebelum ini. Nama Domain (‘domain name’) http://www.kelabseksmelayu.wordpress.com tidak dibuktikan siapa tuanpunya atau pemiliknya atau siapa yang mendaftar ‘domain name’ tersebut.

89.       Di samping itu tiada keterangan daripada SP1 dan SP7 bahawa Tertuduh adalah ‘friend’ yang diterima oleh Pengadu asal untuk akaun ‘Facebook’ Pengadu asal. Oleh itu tiada bukti yang menunjukkan bahawa Tertuduh ada akses kepada maklumat akaun ‘Facebook’ Pengadu asal.

Pihak Pembelaan merujuk kepada satu kes Mahkamah Tinggi berkaitan internet dan ‘domain name’ (yang mengikat mahkamah ini) Petroliam Nasional Bhd v. Khoo Nee Kiong [2003] 4 MLJ 216 (mukasurat 230-231 Ikatan Otoriti Pembelaan):

“[35] I also reproduce below the following excerpt from the judgment of Aldous LJ in British Telecommunications plc and another v One In A Million Ltd and others and other actions [1998] 4 All ER 476 at p480-481 which explains in very simple terms what is internet and which also adopts the explanation by the learned trial judge, Jonathan Sumption QC sitting as a deputy judge of the High Court on what is domain name:

At its simplest the internet is a collection of computers which are connected through the telephone network to communicate with each other.

As explained by the judge [1998] FSR 265 at p 267:

The internet is increasingly used by commercial organizations to promote themselves and their products and in some cases to buy and sell. For these purposes they need a domain name identifying the computer which they are using. A domain name comprises groups of alphanumeric characters separated by dots. A first group commonly comprises the name of the enterprise or a brand name or trading name associated with it, followed by a ‘top level’ name identifying the nature and sometimes the location of the organization….

Members of the public would not ordinarily have a domain name. They would subscribe to a service provider and have an e-mail address. That enables a subscriber to send a message to another computer through the service provider, which forwards the message requested to the appropriate computer. The subscriber can also browse around the world wide web and seek web pages associated with a particular domain name. Thus if he transmits a domain name and the web pages sought and provide the information obtained.”

Pihak Pembelaan bersandarkan kepada satu kes Frangione v. Vandadongen [2010] O. J. No. 2337 (mukasurat Ikatan Otoriti Pihak Pembelaan) di mana Mahkamah Agung Ontario memutuskan seperti berikut:

[33] Counsel have referred to several cases in Ontario that have dealt with the relatively new issue of production of the contents of Facebook sites given the proliferation of social networking sites. Our courts have observed and accepted that “Facebook” is a social networking sites used by members to communicate information about one’s personal life to other members of the Facebook community. When a person registers with Facebook, at http://www.facebook.com website, he creates his own profile and privacy settings. Profile information is displayed to people in the networks specified by the user in his privacy settings e.g a user may choose to make his private profile information available to others within his school, geographic area, employment network, or to “friends” of “friends”. A user can set privacy options that limit access to his profile only to those to whom he grants permission the so called “friends” of the user (Murphy v. Perger, [2007] O.J. No. 5511 (S.C.J.); Leduc, supra[19] Wicev. Dominion of Canada General Insurance Co.[2009] O.J. No. 2946 (S.C.J.); Kourtesis v. Joris [2007] O.J. No. 5539 (S.C.J).

90.       Adalah amat jelas bahawa penyitaan barang kes pada 13.7.2009 dibuat tanpa sebab yang munasabah dan berlawanan dengan kehendak Seksyen 42 Akta Penapisan Filem 2002 dan juga prinsip yang telah diputuskan di dalam kes Chong Chieng Jen lawan Mohd Irwan Hafiz bin Md Radzi & Anor  [2009] 8 MLJ 364 dan Tertuduh berhak kepada gantirugi kerana penyitaan tanpa sebab yang munasabah.

91.       Pada 17.1.2011 Yang Arif Hakim Mahkamah Tinggi Jenayah 1 telah membuat perintah untuk Kes Tangkap tersebut ditetapkan untuk sebutan di hadapan Majistret Mahkamah Majistret Jenayah 2 untuk Tertuduh melantik peguambela dan Majistret Mahkamah Majistret Jenayah 2 telah menetapkan kes untuk hujahan bertulis pada 7.2.2011 tanpa member peluang dan masa untuk mencukupi untuk Tertuduh melantik peguambela yang nyata tidak mengikut peruntukan Seksyen 255 Kanun Prosedur Jenayah.

Tertuduh ingin bersandarkan kepada kes Mahkamah Agung (yang mengikat Mahkamah ini) Liaw Kwai Wah & Anor v. PP [1987] 2 MLJ 69 (mukasurat Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) di mana Mahkamah Agung menyatakan bahawa hak Tertuduh untuk diwakili seorang peguambela adalah termaktub di bawah Perlembagaan Persekutuan.

Di dalam kes Mahkamah Tinggi (yang mengikat Mahkamah ini) Awaluddin bin Suratman & Ors lawan Pendakwaraya [1992] 1 MLJ 416 (mukasurat Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) Mohtar Abdullah J membuat pemerhatian seperti berikut:

“Although the court should be strict in dealing with application for the postponement, the court owes a duty to an accused person to ensure that he has the benefit of counsel who would be properly able to act on his behalf. Since counsel had just been retained for the first accused, a short adjournment would further the interest of justice as counsel needed the notes of evindece to be properly prepared to safeguard the accused’s interest”.

92.       Pihak Pembelaan turut berhujah bahawa prosiding ‘hostile witness’ yang dilakukan terhadap Saksi Pendakwaan ke-enam (SP6) spade 19.10.2010 semasa kes pendakwaan telah tidak mengikut prosedur ‘hostile witness’ yang sewajarnya mengikut kes yang diputuskan oleh Mahkamah Persekutuan kerana, inter alia, SP6 tidak ditunjukkan dengan bahagian pernyataan yang berlawanan dan tidak diberi peluang untuk memberi penjelasan  bagi kenyataan yang berlawanan.

Salleh Abas FJ di dalam kes Mahkamah Persekutuan (yang mengikat Mahkamah ini) Krishnan v. PP [1981] 2 MLJ 121, 123 (mukasurat Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) telah mengesahkan prosedur ‘hostile witness’ di dalam kes Muthusamy v. PP [1948] MLJ 57 (mukasurat Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan)adalah prosedur yang diterima dan digunapakai secara konsisten oleh mahkamah-mahkamah di Malaysia:

“This procedure has been accepted and consistently followed by courts in this country and we see no reason to depart from it.”

Taylor J in Muthusamy v. PP:

“The proper way to apply the section is this. On the request of either side, the court reads the former statement. If there is no serious discrepancy the court so rules and no time is wasted. The first necessity is to read it with confident expextation that it will be different form the evidence but looking judicially to see whether the difference really so serious as to suggest that the witness is unreliable.

Differences may be divided into four classes:

(a)       Minor differences, not amounting to discrepancies;

(b)       Apparent discrepancies;

(c)        Serious discrepancies;

(d)       Material contradictions.

Minor differences are attributable mainly to differences in interpretation and the way in which the statement was taken and sometimes to differences in recollection. A perfectly truthful witness may mention a detail on one occasion and not remember it on another. A mere omission is hardly ever a discrepancy. The police statement is usually much briefer than the evidence. Both the statement and the evidence are usually narratives reduced from question and answer. The witness is not responsible for the actual expressions used in either, and all the less wehre he does not speak English.

If the police statement gives an outline of substantially the same story, there being no apparent irreconcilable conflict between the two on any point material to the issue, the Magistrate should say at once “The difference is not such as to affect his credit” and hand the statement back.

If, however, the difference is so material as probably to amount to a discrepancy affecting the credit of the witness, the court may permit the witness to eb asked whether he made the alleged statement. If he denies having made it, then either the matter must be dropped or the document must eb formally proved, by calling the writer or, if he is not available, by proving in some other way that the witness did make the statement.

If the witness admits making the former statement, or is proved to have made it, then the two conflicting versions must be carefully explained to him, preferably by the Court, and he must have a fair and full opportunity to explain the difference. If he can, then his credit is saved, though there may still be doubt as to the accuracy of his memory. This procedure is cumbersome and slow and therefore should not be used unless the apparent discrepancy is material to the issue.”

93.       Mahkamah Majistret sewajarnya mengendalikan penilaian maksimum ke atas keterangan semua saksi dan kegagalan untuk mengendalikan penilaian maksimum ke atas keterangan saksi-saksi mengakibatkan salah laksana keadilan.

Di dalam kes Mahkamah Persekutuan (yang mengikat Mahkamah ini) Lee Kwan Woh v Public Prosecutor [2009] 5 MLJ 301, (mukasurat Ikatan Otoriti Tambahan Pembelaan) Mahkamah Persekutuan memutuskan seperti berikut:

“[27] It is plain from what we have said when discussing the evidence that a reasonable tribunal properly directing itself on the applicable law and judicially appreciating the evidence would have acquitted the appellant at the close of prosecution case. The failure of the learned judge to undertake a maximum or positive evaluation of the evidence of PW3, PW4 and PW8 has in the present case resulted in a substantial miscarriage of justice.”

94.       Kesimpulannya berdasarkan hujahan-hujahan yang dikemukakan di atas, terdapat kecacatan yang material dan amat memudaratkan kes pihak Pendakwaan. Oleh yang demikian, pihak Pendakwaan telah gagal membuktikan setiap satu intipati pertuduhan dan pihak Pembelaan telah berjaya membuktikan terdapat keraguan yang munasabah di dalam kes pendakwaan. Oleh yang demikian Tertuduh pohon dilepaskan dan dibebaskan daripada pertuduhan di atas.

……………………………..

Mohamad Izaham bin Mohamed Yatim

Tertuduh